Thailand

Reisverslag: 26 februari - 5 maart 2009

Voor Thailand waren wij in Maleisië.

Hieronder is het verslag te lezen van de eerste keer dat we tijdens onze reis in Thailand kwamen. Het verslag van de tweede keer staat een stukje verderop. Tussendoor zijn we in Cambodja geweest.

Donderdag 26 februari 2009: Georgetown (Maleisië) - Ao Nang (Thailand)

We komen over land Thailand binnen en dan krijg je een visum van slechts 15 dagen. Als je per vliegtuig binnenkomt, is het 30 dagen. Waarom dat verschil er is, weten we niet. We zullen het met 15 dagen moeten doen, tenzij we ergens de grens over gaan en weer terug gaan voor opnieuw 15 dagen. Je kunt als je wilt wel tegen betaling een 30-daags visum krijgen als je het vooraf regelt, of je laat je 15-daagse ticket tegen betaling in bijvoorbeeld Bangkok verlengen. We zien wel wat we doen.

In Hat Yai eindigt deel 1 van onze reis. in Thailand blijkt de tijd een uur terug te moeten t.o.v. Maleisië. We hebben nu nog zes uur tijdsverschil met Nederland. Een uur later gaat als het goed is het volgende busje weg richting Krabi. Nadat we wat gegeten en rondgelopen hebben, blijkt het busje al na veertig minuten te gaan. Prima, we zijn er toch klaar voor. Deze chauffeur denkt dat hij Michael Schumacher is. Hoewel het een modern en schadevrij busje is, tart hij het lot. Hij vliegt over de wegen en haalt overal in, ook waar dat niet mag en/of kan. In Nederland zouden we tegen de chauffeur gezegd hebben dat hij rustiger en veiliger moet gaan rijden (en we zouden zijn uitgestapt danwel de politie gebeld hebben als dat niet gebeurde), maar hier gelden andere regels. Uiteraard halen we ongeschonden (en snel!) de binnenstad van Krabi.

Als we aankomen probeert men ons gelijk een taxi aan te smeren, maar helaas voor hen, we nemen simpel lokaal vervoer naar Ao Nang, waar ons hostel zit. Even verderop stappen we in bij een Songthaew, een pick-up met achterop twee houten banken. Het is gezellig "dichies bij dichies" met in totaal op één moment 21 mensen in en op de auto. Veel leuker en minimaal zes keer zo goedkoop als een taxi. Een lokaal meisje geeft ons een seintje als we bijna bij de McDonalds zijn, want hostel Ao Nang Grand Inn zit daar tegenover.

Onze kamer is prima en Ao Nang blijkt supertoeristisch. Toeristischer dan alle plaatsen die we tijdens onze reis al hebben aangedaan. Het aantal toeristen overstijgt veruit de lokale bevolking en in het centrum is elk gebouw een reisbureau, restaurant, massagecentrum of hotel. Vooral het enorme aantal Scandinaviërs is opvallend. Zo nu en dan staan er zelfs Zweedse en Finse teksten op borden en je kunt hier de Telegraaf kopen (need we say more??) en patat en pizza heeft elk restaurant. Het lijkt hier wel Mallorca, hoewel we daar nooit geweest zijn, maar dan zonder de disco's. Is dit wel iets voor ons?

De lasagne van Brigitte (typisch Thais...) en Rob's groente in curry met witte rijst smaken echter prima en ook de Chang-biertjes zijn verrukkelijk. Met 6,2 procent alcohol is dat een straf biertje dat er zijn mag! Het weer is lekker, de omgeving erg mooi en er zijn genoeg activiteiten te ontplooien. Misschien is dit Ao Nang zo gek nog niet.

Vrijdag 27 februari 2009: Ao Nang

Voor het grootste gedeelte bestaat Ao Nang uit twee straten. Een lange straat parallel aan de zee en daar aan vast een straat die haaks op de zee staat en waar ons hostel aan gevestigd is. Aan deze twee wegen zit 90 procent van het vertier. De stranden zelf hier zijn niet erg indrukwekkend, maar in de buurt liggen wel heel veel mooie stranden. De meeste mensen gaan dan ook met een longtailboot mee voor een paar Euro en varen naar een van de eilanden voor de kust. We genieten van een ontbijt bij een van de vele restaurants en lopen de weg langs de zee helemaal uit. Wanneer we het zat zijn, springen we weer op een langskomende auto en tien minuten later zijn we weer vlakbij ons hostel.

We hebben plannen gesmeed voor de komende dagen en nu is het tijd om deze plannen om te zetten in concrete daden. Bij een van de vele tientallen bedrijfjes waar je tours kunt boeken, regelen we voor morgen een tocht per speedboot langs diverse eilanden waaronder Ko Phi Phi. Zo, dat is alvast maar geregeld, nu nog wat dingen voor de dagen daarna. Bij ons eigen hostel boeken we nog een wandeltocht met olifantenrit voor zondag en een cursus Thais koken voor maandag. We krijgen het nog druk! We boeken ook gelijk maar drie extra nachten, want het hostel bevalt goed.

Later in de middag downloaden we nog wat muziek en films zodat we de komende tijd wat kunnen luisteren en bekijken op de momenten dat we daar zin in en tijd voor hebben. Vroeg in de avond kiezen we weer een van de vele restaurants uit voor een lekkere Thaise maaltijd. Daarna is het tijd om naar een serie Muay Thai-wedstrijden te gaan kijken. Met de nodige andere toeristen reizen we af naar de Muay Thai-arena net iets buiten Ao Nang.

Er staan vanaf 21.00 uur negen wedstrijden op het programma. Het zijn één tegen één-gevechten waarbij je zowel je armen als je benen mag gebruiken (maar ook je ellebogen en je knieën!). Het doel is simpel: je tegenstander verslaan, liefst met een knock-out. Duel 1 gaat tussen twee jongens van een jaar of 10. Het zijn gespierde spijkers, net als alle boksers die daarna nog volgen. Er gaat aan elk gevecht een heel ritueel vooraf, met dans en het inwijden van de ring. Daarmee hopen ze de geesten gunstig te stemmen. Er zijn steeds maximaal 5 ronden van 3 minuten met tussendoor 2 minuten pauze waarin de boksers weer opgelapt kunnen worden. De ene partij is wat interessanter om naar te kijken dan de andere. Als er na 5 ronden nog niemand versuft op de grond ligt, beslissende drie scheidsrechters wie er op punten heeft gewonnen. Een paar keer is er echt iemand een aantal tellen weg van deze wereld en dan is de partij direct afgelopen. Soms grijpt de scheidsrechter in en stopt de partij als hij vindt dat de ene bokser zich niet meer goed kan verdedigen na een paar rake klappen/schoppen.

Meestal is de eerste ronde een soort opwarmronde waarin de boksers elkaar aftasten, maar in partij zes is het al binnen een minuut afgelopen. De ene Muay Thai-bokser is veel te sterk voor de ander en als de ribbenkast van de andere bokser iets teveel klappen heeft opgelopen, maakt de scheidsrechter er vroegtijdig een einde aan. Er zitten ook enkele tientallen lokale mensen in de zaal (nou ja, ze staan eigenlijk meer) en die zijn een stuk fanatieker in hun aanmoedigingen dan wij. Ze zetten dan ook voortdurend geld in op een van de boksers, ja, dan zouden wij die bokser ook wel aanmoedigen! Al met al toch een interessante avond. Nog nooit hebben we van dichtbij een vechtsport bekeken. Niet dat we nu gelijk boksfans zijn geworden, maar we kunnen er in ieder geval over meepraten. Muay Thai is in ieder geval niet voor mietjes, dat is wel duidelijk!

Zaterdag 28 februari 2009: Ao Nang (Ko Phi Phi)

De speedboat vertrekt om 9 uur vanaf het strand en iets daarvoor worden we opgepikt bij ons hotel. We zijn met 28 mensen, meer dan we hadden verwacht. Onderweg op zee blijkt wel dat we niet de enige boot zijn die in die omgeving rondvaart. Het is allemaal erg massaal op de plekken waar we aanmeren. Vaak liggen er zomaar nog tien andere boten vol met toeristen. Als je gaat snorkelen, moet je in de buurt van je eigen boot blijven, anders loop je het risico dat je in de schroef van een andere boot terecht komt. Niet zo’n probleem, want ook in de directe nabijheid van onze eigen boot is genoeg te beleven onder water. Vissen in allerlei kleuren, designs en maten en ook nog wat koraal. We hebben in de ochtend wel het gevoel dat het nogal een afraffelprogramma is, want steeds als we ergens zijn moeten we na een half uur weer verder naar weer een eiland of een snorkelplek. De omgeving is echter wel mooi en het weer is lekker dus we klagen niet. Je kunt ook op kantoor zitten terwijl er buiten een druilerig regentje valt...

De lunch gebruiken we op Phi Phi Don Island. De onderwaterwereld moet hier helemaal geweldig zijn, maar het is ons hier toch echt iets te toeristisch. Duikschool, restaurant, souvenirshop, duikschool, restaurant, souvenirshop en ga zo maar door. Eigenlijk wil je wel op dit soort prachtige plaatsen komen, maar die wil je dan helemaal voor jou alleen hebben. Van die onontdekte paradijsjes, waar je de enige toerist bent. Dat vind je echter bijna nergens meer en zeker niet in deze streek in Thailand. De lunch is standaard voor alle groepen die in het restaurant komen eten, maar beduidend beter en gevarieerder dan gedacht.

Na de lunch varen we naar Bamboo Island en dat is het leukste onderdeel van de dag. Je kunt er snorkelen of even wat lezen onder een boom en als je met wat brood (chips werkt ook) aan komt, heb je binnen de kortste keren honderden gekleurde vissen om je heen. We hebben nog een wit bolletje bij ons en daar vermaken we ons een tijdje mee. Om 15.00 uur wordt het tijd om ook hier afscheid te nemen en in volle vaart gaan we terug naar Ao Nang dat een uurtje verderop ligt. Een iets te populair gebied wat ons betreft (maar ja, daar doen wij natuurlijk net zo hard aan mee), maar wel een heel aardige en goed verzorgde dag.

We frissen ons op in het hostel met een warme douche. Er komt nog heel wat zand van ons af, zal de schoonmaakster leuk vinden... Helemaal schoon achter de oren, pikken we maar weer een restaurant uit wat er volgens ons er wel aardig uit ziet. Slecht eten krijg je hier in Thailand toch vrijwel nergens en ook dit keer blijkt het eten van goede kwaliteit.

Zondag 1 maart 2009: Ao Nang

Deze zondag staat er olifantrijden en aansluitend een wandeling naar Khao Ngon Nak op het programma. Samen met een Deense familie met jonge kinderen en een Engels stel worden we naar het olifantenkamp vervoerd, twintig minuten rijden vanuit het centrum van Ao Nang. Op iedere olifant gaan twee mensen en in het begin zit er ook nog een begeleider op de kop van de olifant. In een uiterst traag tempo sukkelen de olifanten hetzelfde paadje af dat ze elke dag (of misschien wel meer dan eens per dag) lopen. Het is een beetje een dubbel gevoel: aan de ene kant is het slaapverwekkend saai, aan de andere kant zit je wel voor het eerst van je leven op een olifant en die moet het niet opeens op zijn heupen krijgen! Na ruim een half uur bereiken wij echter ongeschonden ons eindpunt. De overige mensen gaan nog even door op hun olifant, maar die gaan dan ook niet wandelen. Onze wandelgids wacht op ons op het punt waar wij van de olifant afklimmen. Hij heeft een enorme plastic zak met eten en drinken bij zich. Allemaal glazen flessen water, de zak is nauwelijks te tillen!

Rob neemt vier flessen water en enkele blikjes in zijn rugzak en dan nog moet het geen pretje voor de gids zijn om de rest mee naar boven te sjouwen. Nou ja, moeten ze het maar handiger regelen hoor. Als hij zorgt voor een normale rugzak en voor plastic flessen, dan is er niks aan de hand. Onderaan de heuvel is het een en al rubberplantage. Bij elke boom hangt een opvangbakje en zijn er sneeën gemaakt in de boom zodat er wit sap uit druppelt in het bakje. Het gaat alleen maar omhoog en het is vochtig en warm, dus al snel gutst het zweet van ons af en dat blijft zo de rest van de dag. Op wat fraaie vlinders na zijn er niet veel dieren te zien.

Op een bepaald moment springt de gids, die voorop loopt, een halve meter achteruit. Er zit een lange, dunne, felgroene slang met een beetje bruine staart midden op het pad. Dat vinden wij wel interessant natuurlijk, zo vaak zien wij geen slangen. Eerst maar eens van veilige afstand een paar foto’s maken voordat de gids met een lange tak de slang een paar meter verplaatst. We drinken een hoop door al dat gezweet. Voordeel daarvan is dat de rugzak steeds lichter wordt.

Op de top van Khao Ngon Nak hebben we een erg mooi uitzicht over de omgeving. Het is een tikje heiig, maar we zien diverse eilanden in zee liggen, dorpen in de omgeving en allerlei rotspartijen rondom Ao Nang. We hebben dus niet voor niets al die zweetdruppels verloren! De terugweg nemen we een andere route. Het is vrijwel alleen maar bergafwaarts en dat kost minder energie, maar meer concentratie. Voor je het weet lig je onderuit op een steil stuk. Diverse keren gaat het net goed en een enkele keer wordt onze broek weer wat viezer. Er zitten veel orchideeën in deze omgeving, maar we zijn hier nu in de herfst en alles is wel zo’n beetje uitgebloeid. Eigenlijk moeten we deze wandeling nog een keer doen, maar dan ergens in november of zo. Het zal er wel niet zo snel van komen vrezen wij.

We worden weer netjes teruggebracht naar ons hostel en de avond verloopt als de voorgaande avonden in Ao Nang. Douchen, relaxen en dan diner in een van de vele restaurants. PSV-Heerenveen , twee dagen eerder al gespeeld, wordt uitgezonden in het restaurant. We weten de uitslag al, dus we zijn niet heel erg geïnteresseerd...

’s Avonds skypen we met de ouders van Brigitte op de gang van ons hostel. Hier is het bereik beter, we zitten dan namelijk dichter bij de router. De camera werkt goed dus we kunnen de ouders van Brigitte, hun huiskamer en de sneeuwklokjes zien, helaas kan het thuisfront ons niet horen. Wij horen wel alles wat zij zeggen en reageren door antwoorden/reacties in te tikken. Zo wordt het een vreemd, maar wel leuk gesprek. Binnenkort maar eens voor een paar Euro een headsetje op de kop tikken en dan kijken of het beter gaat.

Maandag 2 maart 2009: Ao Nang

Ook op onze laatste dag in Ao Nang hebben we een activiteit op het programma staan. We gaan Thais koken deze ochtend. We worden wat laat opgehaald, men was ons vergeten. Dat is natuurlijk geen al te professioneel begin van de dag. We zijn de enige twee “cursisten” en dat heeft als voordeel dat de jongedame die ons begeleidt alle tijd aan ons kan besteden. We wijzigen nog wat in het menu en dan gaan we aan de slag. We maken een o.a. zoetzure soep, een pittige salade met vis, loempiaatjes (heerlijk!), gele curry met kip en tamme kastanje gedrenkt in rozensiroop en vervolgens in de kokosmelk. Een gevarieerd menu dus waarbij veelvuldig gebruik wordt gemaakt van tamarinde, vissaus, knoflook en palmsuiker. We hebben de recepten meegekregen en gaan er thuis zeker mee aan de slag. Toch maar eens de toko met een bezoek vereren in juni.

Weer wat wijzer geworden en onze buiken volgegeten, worden we weer teruggebracht naar het Ao Nang Grand Inn. We zijn al uitgecheckt voordat we gingen koken, maar we maken nog enkele uren gebruik van de gratis draadloze internetverbinding. Om 16.30 uur worden we opgepikt door een busje en naar een klein busstation gebracht van een lokale vervoersmaatschappij. Daar stappen we samen met nog tientallen toeristen in een grote dubbeldeksbus die ons naar Surat brengt, twee uur rijden naar het noorden. De rit verloopt soepel en bij aankomst slaan we nog wat drinken in bij de 7/11 en we eten nog snel wat bij een lokaal stalletje.

Vanuit Surat gaan we met de trein naar Bangkok. Trein 84 moet om 20.47 uur vertrekken en het wordt uiteindelijk net iets over negenen. Voor Thaise normen zouden we dit “op tijd” willen noemen. We hebben een slaapcoupé met twee stapelbedden, waarvan wij de beide bovenste bedden hebben. Onder ons liggen twee andere Aziatische mannen en die liggen er al als wij de trein instappen. Het is schoner en comfortabeler dan we dachten. We drinken nog even wat en dan doen we de lamp maar uit en onze ogen dicht.

Dinsdag 3 maart 2009: Bangkok

Het is maar iets van 600 kilometer, maar de trein heeft toch ruim 12 uur nodig om van Surat naar Bangkok te komen. Het mag dan wel een Express-trein heten, het is gewoon een boemeltrein wat ons betreft. Geeft niks, we hebben een fatsoenlijk bed en we hebben geen haast.

Even over negenen arriveren we op Bangkok CS, alias Hua Lamphong. Misschien kunnen we wel lopen naar de backpackerswijk. Het is nog niet al te heet op dit tijdstip van de dag en we gaan op pad. Thailand heeft een beduidend ander alfabet en dat maakt het soms erg lastig om straatnamen en andere aanduidingen te snappen. Sterker nog, het is meestal volkomen abracadabra wat we zien en na een klein half uurtje weten we eigenlijk niet precies waar we zijn op ons kaartje. We hebben wel een vaag idee, maar het is toch verder dan gedacht en de zon begint genadeloos te schijnen. De eerste de beste taxi is voor ons. Verrassenderwijs gebruikt de taxichauffeur gewoon de meter en voor anderhalve Euro worden we naar de plek gebracht waar we een hostel gaan zoeken. Vanaf het station had het misschien een halve Euro meer geweest, voor die prijs ga je niet in 30 graden met al je bagage lopen zeulen. Later zal blijken dat vrijwel alle taxi’s netjes de meter gebruiken, dus je kunt met een gerust hart een taxi aanhouden met “Taxi Meter” op het dak. Wel even er op letten dat de meter ook echt aan gaat natuurlijk...

De wijk rondom Khao San Road wordt volledig gedomineerd door backpackers. Als je dus naar Bangkok komt, moet je je afvragen wat je wilt. Wil je in deze wijk Banglamphu een hostel, of pak je een hostel in een heel ander deel van de stad waar je meer het echte Thaise leven ziet? Voor die paar dagen dat wij hier zitten, kiezen wij voor de eerste optie. Hostel nummer 1 en 2 hebben geen kamers meer beschikbaar. Je kunt alleen nog een kamer voor overdag huren, maar dat is meer voor een andere doelgroep. Bij Rambuttri Village Inn kunnen we wel terecht. Onze kamer heeft een eigen (koude) douche en is behoorlijk ruim en schoon. Dat valt niets tegen! Het is een behoorlijk groot complex en de receptie is echt een drama. De meiden die er staan spreken maar mondjesmaat Engels, zijn behoorlijk onvriendelijk en uiterst inefficiënt. Er staat zo’n beetje de hele dag een rij voor de toonbank. Je kunt de sleutel van je kamer beter bij je houden, want als je die wilt inleveren en later weer wilt ophalen, ben je zo een kwartier verloren (helaas, geen grap). Ondanks de beroerde receptie, is het verder toch geen slecht hostel en op een centrale plek in de wijk.

Overal op straat staan stalletjes met eten, drinken en souvenirs. We vullen onze magen en gaan eerst maar eens een stuk van de omgeving verkennen. We lopen naar de rivier, de Mae Nam Chao Phraya, in de hoop dat er een mooie boulevard naast ligt. Dat blijkt niet het geval en we vervolgen onze weg langs het nationale museum en een stukje verder botsen we tegen de Grand Palace. Van een afstandje ziet dit complex er indrukwekkend en gigantisch groot uit, hoewel veel verscholen gaat achter een flinke muur. Morgen gaan we hier zeker een bezoek aan brengen!

Terug de wijk in waar we ons vochtgehalte op peil brengen met een verse kokosnoot. We zijn eigenlijk maar een paar straten verwijderd van de het episch toeristencentrum en hier zie je eigenlijk nauwelijks meer toeristen. Als we willen afrekenen, blijkt de eigenaar gevlogen. Er zit nog wel een politieagent in de zaak een kop koffie te drinken en een sigaret te roken. Als we hem vragen waar de eigenaar is, geeft hij aan dat het 40 Baht is en dat we aan hem kunnen betalen. Haha, we gooien twee briefjes van twintig bij hem op tafel en als we naar buiten gaan, komt net de eigenaar weer aanrijden die zijn zoontje van school heeft gehaald. Hij had inderdaad de politieagent gevraagd namens hem af te rekenen. Waar een buurtagent al niet goed voor is!

In Bangkok stikt het van de auto’s, motors, bussen en tuk-tuk’s. Als voetganger ben je je leven er niet veilig, maar wonderbaarlijk genoeg gaat het zelden fout. Als je echter blijft wachten tot het helemaal veilig is, kom je nooit aan de overkant. Je moet je moment pikken en dan gewoon gaan. Het verkeer gaat dan vijf kilometer langzamer rijden en links en rechts om je heen. Op die manier blijft het verkeer lekker doorstromen, iedereen blij! De nationale sport is hier het wisselen van rijstrook. Als je niet iedere 30 meter een keer naar links of naar rechts gaat, dan hoor je er echt niet bij. Of er ook ruimte is en of je er echt iets mee opschiet, is niet van belang. Je moet het gewoon doen, zo lijkt.

We gaan aan het Chang-bier en met 640 ml-flessen en 6,2% alcohol, moet je je een beetje inhouden. Voor je het weet voel je de alcohol al voor het avondeten naar je hoofd stijgen en lig je om 19.30 uur te knorren op je bed. Het is echter wel een erg lekker biertje en buiten is het ruim 35 graden, dus dat maakt het extra moeilijk om te stoppen. Het Thaise eten is eigenlijk overal goed, maar bij de meeste stalletjes kun je min of meer dezelfde dingen bestellen. We willen eigenlijk wel eens iets anders en dat zou moeten kunnen bij restaurant Hemlock op enkele honderden meters van ons hostel. We eten er gestoomde varkenslever en gebakken rijst met allerlei kleine hapjes. Inderdaad anders dan gemiddeld en best goed, hoewel het bepaald geen sterrenrestaurant is.

Woensdag 4 maart 2009: Bangkok

We zijn vrij laat wakker en we willen om 9.30 uur mee met de gratis rondleiding door het nationaal museum. Een beetje opschieten dus met wassen, aankleden en een stukje lopen. Het ontbijt laten we maar even voor wat het is, dat komt later deze ochtend wel. Onze gids heet Alan, een Engelstalige man op leeftijd. Hij doet dit sinds enkele jaren als vrijwilliger en niet onverdienstelijk wat ons betreft. De rondleiding duurt volgens Alan tot 12 uur, dat is nogal even zeg.

De hele geschiedenis van alle koningen van Thailand komt aan bod en in diverse gebouwen staan voorwerpen uit aller tijden. Van schaakborden (met i.p.v. een koningin een “hulpkoning”) tot trekpoppen waarvan niemand tot op de dag van vandaag de werking begrijpt en van gouden kado’s aan de koning van andere hoogwaardigheidsbekleders tot aan gouden praalwagens die door 256 soldaten moeten worden voortgetrokken om een urn te verplaatsen. Veel pracht en praal, dat moge duidelijk zijn. Best interessant, maar na een kleine twee uur barsten we van de honger. Op het terrein zit een restaurantje en daar vullen we onze magen.

Een kilometer verder ligt het Ko Ratanakosin-gebied. We bekijken er The Royal Grand Palace en aanpalende gebouwen. We hebben nog nooit zoiets gezien. Het ene gebouw is nog mooier (of protseriger, net hoe je het wilt zien) dan het ander. Veel goud, veel detail, muurtekeningen, torentjes, van alles wat. Je moet het met eigen ogen zien, het is echt indrukwekkend. Als je een keer in Bangkok bent, mag je dit eigenlijk niet overslaan. Zorg dat je de knieën bedekt hebt, betaal 350 Baht en geniet! Vergeet vooral je fototoestel niet en pik gelijk nog even het muntmuseum mee (onze prins WA met zijn Maxima staan er ook nog op de foto met de koning van Thailand).

Genoeg cultuur voor vandaag. We halen onze rugzak weer op bij het Nationaal Museum en we lopen de brug op, de rivier over naar de andere kant. Daar zien we weer een ander stukje Bangkok, een stuk waar nauwelijks toeristen komen. Bij de volgende brug steken we de rivier weer over en belanden we weer in de buurt van ons hostel.

We hebben nog een Lonely Planet Maleisië en die hebben we niet meer nodig. Dus slepen we die ten onrechte mee, daar moeten we iets aan doen. We ruilen het boek in voor twee andere boeken, een Nederlandstalige Grisham en een Bill Bryson. Dat laatste boek blijkt een kopie te zijn van het origineel. De verkoopster zegt het er wel netjes bij. Ons maakt het niet uit, als het maar goed leesbaar is (en dat is het). Zijn we een boek armer, maar twee boeken rijker. Daar wordt onze rugzak niet bepaald lichter van...

In de omgeving van Bangkok is weinig te doen waar wij echt geïnteresseerd in zijn. We hebben wat nagedacht hoe we de komende vijf weken door willen komen. We moeten eindigen in Ho Chi Minh City, Vietnam, want daarvandaan vliegen we op 10 april naar Hongkong. Voor die tijd willen we Laos bezoeken, nog een stukje Thailand wellicht, de tempels van Angkor Wat in Cambodja en een stuk van Vietnam. Hoe gaan we dat combineren?? Ons idee is om eerst naar Phnom Penh (hoofdstad Cambodja) te vliegen, daarvanuit naar Siem Reap (bij Angkor Wat), dan door naar boven via Oost-Thailand naar Laos en dan door Vietnam naar het zuiden van dat land. Maar alles kan natuurlijk nog veranderen, het is maar een plan... In ieder geval boeken we twee tickets voor morgen van Bangkok naar Phnom Penh. Dan is de eerste stap van ons plan in ieder geval omgezet in een concrete daad.

Eerst eten we nog wat bij een stalletje. Het is wonderbaarlijk, maar tijdens onze reis zijn we allebei nog geen dag ziek geweest (niet helemaal waar, Rob heeft een keer één dag lopen snotteren). Niet te vroeg juichen natuurlijk, we krijgen namelijk nog wel wat landen waar een voedselvergiftiging zo opgelopen is! De hygiënestandaards liggen hier in Azië gemiddeld genomen een stuk lager dan in Nederland (waar ook al het nodige is aan te merken, kijk maar eens een paar afleveringen van de Smaakpolitie). Het is hier helemaal niet raar als er katten en/of honden rondlopen in een restaurant of keuken. Veel eten wordt gekookt of gebakken en daarna tentoongesteld in bakken waar de buitenlucht (het is hier minimaal 30 graden) en de vliegen vrij spel hebben. We proberen dan ook vaak te eten op plekken waar het eten ter plekke voor je gewokt wordt. Dan zijn de meeste bacteriën wel gedood en heb je nog warm eten ook in plaats van lauwe bende die er al een uur (of veel langer) ligt. We drinken overigens bijna nergens kraanwater, maar doen niet moeilijk over ijsklontjes en kraanwater voor het tanden poetsen. Dat sterkt onze magen zullen we maar zeggen. En tot nu toe met succes.

Donderdag 5 maart 2009: Bangkok – Phnom Penh (Cambodja)

Onze laatste ochtend, hoe gaan we die besteden? We nemen de taxi naar Central World, een groot en modern winkelcentrum een kilometer of zeven naar het oosten. Het valt nog mee met het verkeer zo rond een uur of negen en we arriveren een half uurtje later op onze plaats van bestemming. Het winkelcentrum gaat pas om tien uur open en dat geeft ons mooi de gelegenheid om er even omheen te lopen en vlakbij een ontbijt te scoren. Nog niet alles gaat ook echt om tien uur open, maar enkele elektronicazaken zijn al wel open. Om fatsoenlijk te kunnen Skypen (en om muziek te luisteren zonder anderen te storen) kopen we een headset. Natuurlijk van Philips, om de Nederlandse economie een beetje te stimuleren ;-) Dat de headset zeer waarschijnlijk in Azië gefabriceerd is, vergeten we gemakshalve maar...

Om te voorkomen dat we andere dingen kopen die we helemaal niet nodig hebben, nemen we de taxi terug naar ons hostel. We kunnen nog net even internetten voor de bus vertrekt naar het vliegveld. Het gisteren door ons aangeschreven hostel in Phnom Penh mailt ons dat ze helaas geen kamer beschikbaar hebben. We mailen ter plekke een ander, die direct terugmailt dat ze “today very busy” zijn, maar of ze wellicht een tuk-tuk moeten regelen? Erg druk vandaag? Hebben ze nou wel of geen kamer? Waarschijnlijk niet dus, anders mailen ze heus wel dat ze WEL een kamer hebben. We bellen ze wel als we in Cambodja arriveren.

We zijn ruim op tijd op de luchthaven van Bangkok, dat verder weg ligt van de stad dan we hadden gedacht. Als we onze koffers hebben ingeleverd en de boarding passen hebben ontvangen, eten we nog wat. Nadat we door de douane zijn, blijkt dat het nog een behoorlijk stuk lopen is naar gate F1A. Daarna nog een serieuze check van de bagage. Iemand moet zijn halflege tube tandpasta inleveren, wat groot onbegrip bij hem oplevert. “These are the rules Sir, just the rules”. We moeten nog een behoorlijk stuk met de bus, het vliegtuig staat ergens ver weg geparkeerd.

Reisverslag 13 - 16 maart 2009

Hieronder is het verslag te lezen van de tweede keer dat we tijdens onze reis in Thailand kwamen. Bovenaan deze pagina staat het verslag van de eerste keer. Tussendoor zijn we in Cambodja geweest.

Vrijdag 13 maart 2009 Anlung Veng (Cambodja) - Surin (Thailand)

Als een stelletje stofnesten komen we bij de grens en zonder problemen gaan we Cambodja uit en Thailand weer in. Voor nog geen anderhalve euro worden we ruim een uur later afgezet in Surin en direct naast het busstation staat een goed uitziend hotel, het Surin Majestic Hotel. Het blijkt slechts een jaar oud en supermodern ingericht. We willen graag snel douchen en schone kleding aan en dat is geen probleem, we hebben snel de sleutel van een kamer. Wat een luxe t.o.v. de nacht ervoor! Alles ruim, schoon en nieuw. Een hotelkamer zoals je die in Europa bijna overal vindt, maar voor nu is het verwennerij.

Rob poetst zich het ongans, maar als hij zich na het douchen afdroogt met de witte handdoek van het hotel, wordt die handdoek alsnog smerig. Nou ja, we zijn weer behoorlijk toonbaar zullen we maar denken. We hebben een gratis internetverbinding op onze kamer, dus we kunnen van alles even bekijken en bijwerken op onze laptop. Na enige tijd wordt het tijd om wat te gaan eten, want echt ontbeten hebben we ook niet. In de stad scoren we wat rijst met vlees bij een fastfoodketen en zo kunnen we er weer even aan. Bij de 7 Eleven halen we nog de nodige flessen water en dan is het mooi geweest voor vandaag. We gaan weer lekker luieren bij het hotel.

’s Avonds eten we in het restaurant wat bij het hotel hoort, want we hebben geen zin om de stad weer in te gaan en te zoeken naar iets. Het restaurant is niet zo gek veel duurder dan een willekeurig ander eettentje, dus dit is prima zo. Na een Chang-biertje vallen we snel in slaap. We zijn wederom een vrijdag de 13e schadevrij doorgekomen!

Zaterdag 14 maart 2009: Surin

Vandaag willen we vooral bij het zwembad hangen (jaja, we hebben zelfs een behoorlijk zwembad bij het hotel), maar als we wakker worden regent het. Dat is een beetje een tegenvaller, maar het zal vast beter worden in de loop van de dag. We lummelen een beetje, ontbijten (inbegrepen bij de prijs) en lummelen nog een beetje. Als het buiten droog is, is het al rond het middaguur. We hebben buiten geen wasserette gezien en we hebben nogal het nodige aan stoffige was om te doen. Het hotel kan het ook voor ons doen, maar dat is dan weer erg duur zoals altijd in hotels. We besluiten de was te doen in onze badkuip, die is daar prima voor geschikt. Er komt een gigantische hoeveelheid smerig water vanaf. We moeten echt vier keer spoelen en dan ziet het er redelijk schoon uit. We hangen alles netjes uit op ons balkon en gaan een ander stukje van de stad bekijken, te voet.

Surin is niet echt een heel bijzondere plaats. Er schijnt hier jaarlijks een olifantenfestijn te zijn waar men van heinde en ver voor komt, maar op een doorsnee dag gebeurt er hier op het oog niets bijzonders. Het is hier niet erg toeristisch, dus je kunt wel rustig overal lopen zonder dat men iets van je wil. Als we weer in het centrum belanden, zien we een soort winkelcentrum. Er is vooral veel kleding te koop, maar er is ook een speelhal waar de lokale jeugd rondhangt. Verder zitten er wat restaurants en bij een Pizza-tent gaan we naar binnen. Het is wel eens lekker om iets anders dan rijst of noedels te eten en we kiezen voor de spaghetti. Als we allebei een spaghetti hebben besteld, vraagt de serveerster welke pizza we willen. Maar we willen helemaal geen pizza, we willen spaghetti. Dat vindt ze maar vreemd, je kunt toch gewoon ook een pizza erbij bestellen?! De spaghetti blijkt voldoende te zijn voor de lunch, blij dat we niet nog een pizza op moeten zien te krijgen!

In de supermarkt gaan we met een fles cola en 2 flessen Chang-bier bij de kassa staan. De cola krijgen we mee, maar het bier niet, want het is 14.03 uur. Voor 11 uur in de ochtend en tussen 14 en 17 uur verkoopt men geen alcohol. Dat was gisteren bij de 7 Eleven ook al het geval. Wat is dit voor een rare regel? Als we vijf minuten eerder waren geweest, hadden we het probleemloos mee kunnen krijgen. Wat een raar alcoholontmoedigingsbeleid hebben ze hier in Thailand! Nou ja, in Nederland hebben we vast ook allerlei regeltjes die de gemiddelde Thai maar raar vindt.

De bril van Brigitte staat wat scheef en zit daardoor niet lekker. Bij een opticien maken ze hem kosteloos weer keurig recht, erg netjes. Dan is het tijd om echt bij het zwembad te gaan liggen. We zijn de enige badgasten, dus we hebben het hele zwembad voor onszelf. De meeste hotelgasten zijn wel Europeanen als we het zo inschatten. Voor veel Thaise mensen zal de 20 Euro per nacht misschien wat teveel van het goede zijn.

Je ziet hier veel Europese mannen met een zeer jonge Thaise dame. Het zijn meestal mannen van boven de 50 en veelal behoorlijk te dik. Het lijkt bijna altijd meer een zakelijke overeenkomst dan echte liefde, hoewel je de verhalen erachter niet kent. Hij heeft voor weinig geld een lekker jong en knap ding die hij thuis nooit zou kunnen krijgen en zij en waarschijnlijk ook haar familie zit er financieel een stuk beter bij dankzij hem en geeft hem daarvoor wat hij graag wil (sex, koken, huis schoonmaken, whatever...). De vraag is of het een win-winsituatie is of juist niet. Gelukkig hoeven wij dat niet voor hen te bepalen, dat zoeken ze zelf maar uit. Het blijft wel een rare gezicht, een grijze man met bierbuik van rond de 60 jaar met een jongedame van rond de 20.

Als we uitgezwommen zijn en nog wat geïnternet hebben, gaan we weer naar het hotelrestaurant voor het avondeten. Net als gisteravond maakt Brigitte een betere keuze, zo blijkt als alles geserveerd wordt. Ach, dat van Rob is ook goed te eten, maar de knapperige groente en de lekkere saus van Brigitte, daar kan het niet tegenop. De wedstrijd Manchester United – Liverpool die op t.v. wordt vertoond, maakt weer een hoop goed. Terwijl Brigitte een ontzettend oude actiefilm met een elf jaar oude Alyssa Milano (ja, zo oud dus!) en Arnold Schwarzenegger afkijkt, sluit Rob alvast zijn ogen in het heerlijke hotelbed.

Zondag 15 maart 2009: Surin

Vandaag nog een lummeldag voordat we morgen richting Laos vertrekken. Lekker douchen, uitgebreid ontbijten en informeren naar de busverbinding naar Ubon Ratchathani. Bij de dames van de receptie vragen we of zij weten welke bussen er gaan, maar zij spreken dusdanig slecht Engels dat we daar niet uitkomen. Een man van de informatie van het busstation geeft ons een Engelstalige folder en verwijst ons naar een verkooppunt 20 meter verderop. Kijk, daar kunnen we wat mee. Er blijken diverse bussen per dag te gaan en als we morgen zorgen dat we rond 8.30 uur hier klaar staan, dan komt alles goed. Dat horen we graag!

Ook vandaag relaxen we dat het een lieve lust is, het is tenslotte weekend! Beetje lezen, beetje internetten, beetje t.v. kijken, dat soort dingen. Brigitte trekt nog wat baantjes in het hotelzwembad, terwijl Rob over Zuid-Laos leest. We lunchen weer bij The Pizza Company. Dit keer bestellen we wel pizza, heerlijke bbq-kipkluifjes en een pitcher cola. We moeten goed luisteren, maar de serveerster zegt "buy one, get one free". Komt goed uit, want we willen allebei een pizza! Ook de pizza's smaken prima, een goede keuze.

Via internet zien we dat Feyenoord wint van PSV. Wie had dat gedacht? Dat vieren we met een biertje die we nog in ons koelkastje hebben staan. Wat een luxe om 24 uur per dag gebruik te kunnen maken van internet. De draadloze verbinding op onze kamer werkt best goed. Niet supersnel, maar wel stabiel. Dat gaat in Laos allemaal wel anders worden is de verwachting, hoewel ook Laos heel langzaam wat moderner schijnt te worden.

We eten weer wat in het restaurant naast het hotel waar we bij de start de enige klanten zijn. Behalve wat hotelgasten komen er nauwelijks andere mensen. Dat maakt het vrij sfeerloos, maar het eten is best aardig. Jammer dat ze ook hier zo beroerd Engels spreken. De vraag "do you have noodles?" wordt al niet begrepen. Nou ja, doe dan maar gewoon rijst, ook goed. Dan zit ons verwenweekend er op en wordt het tijd om te gaan slapen.

Maandag 16 maart 2009: Surin - Pakse (Laos)

We hebben de wekker een beetje op tijd gezet zodat we niet hoeven te haasten. Even lekker douchen, spullen inpakken, ontbijten, afrekenen en dan op naar de bus. We kopen twee tickets voor samen 9 Euro en voor die prijs mogen we een kleine drie uur mee met de VIP-bus naar Ubon Ratchathani. Het is inderdaad een prima bus met uitstekende stoelen en een soort stewardess aan boord. We krijgen voor die prijs ook nog een zakje chips, iets met chocolade, een flesje water, een pakje gezoete sojamelk en een opfrisdoekje. Waar doen ze het van? Gelukkig krijgen we een ontzettend slechte Thaise film met achternazitscenes en Mr Bean die een vakantie wint naar Cannes (al gezien) te zien en voor we het weten zijn we in Ubon.

De bus die we moeten hebben gaat pas om 15.30 uur. We moeten dus vier uur overbruggen. Gelukkig hebben we boeken, sudoku en cryptogrammen bij ons, dus dat komt wel goed. Om even over half vier rijden we weg. We hebben vaste plaatsnummers gekregen, maar als we bij de bus komen, blijkt iedereen maar ergens te zijn gaan zitten. We kunnen nog helemaal achterin naast elkaar zitten, direct naast de wc, diverse kilo's kipfilet en enkele grote zakken met levende vissen voor in iemands aquarium.

Op onze laptop kijken we naar de film Gran Torino met Clint Eastwood in de hoofdrol. De recensies waren erg positief en dat blijkt terecht. Het is gewoon een goede film. Bij de grens van Thailand en Laos moeten we er uit en eerst een exit-stempel halen in Thailand.

Vanuit Thailand gingen wij naar Laos.

Ideeën voor Thailand

• Markten afstruinen in Bangkok
• Een avondje naar het Thai boksen (muay thai) kijken
• Een kookcursus Thais eten volgen
• Een uitgebreide massage ondergaan
• Fietsen in en om Ayutthaya
• Genieten van het regenwoud in Khao Sok National Park
• Snorkelen bij de Surin Islands
• Het Cheo Larn meer