Chili

Reisverslag: 7 november - 14 november 2008

Voor Chili waren wij in Argentinië.

Vrijdag 7 november 2008: El Calafate - Puerto Natales (Chili)

Enkele kilometers verder komen we bij het Chileense toegangspunt. We mogen niets invoeren van vlees, groenten, fruit en kruiden. Ze zijn nogal bang voor enge ziektes en beestjes. We hebben een blik corned beef en een flesje gemalen peper bij ons. Moeten we dat nu af gaan geven terwijl deze etenswaren in onze ogen geen kwaad kunnen? We deponeren het netjes in een zakje in het prullenbakje in de bus.

Alle tassen, ook grote koffers en rugzakken worden doorzocht in het kantoortje. Bij één iemand wordt een soort wortel van een struik gevonden in zijn koffer. Een echte smokkelaar! De wortel wordt in beslag genomen en de man wordt vriendelijk verzocht een nieuw aangiftebiljet in te vullen, maar dan met een kruisje bij het vakje Ja bij de vraag "heeft u iets aan te geven?". Hij komt er genadig mee weg vinden wij, niet eens een boete. Bij een ander nemen ze een houten panfluit in (waarmee hij al maanden door verschillende landen heeft gereisd). Als we weer wegrijden met de bus staan onze peper en corned beef nog keurig verpakt in het prullenbakje. Die pakken we er maar weer uit voor we de bus verlaten :-)

We hebben een tip gekregen voor een hostel in Puerto Natales. Hostal Nancy moet goed zijn. Als we de bus uitstappen staan er allemaal afgezanten van hostels op ons te wachten in de hoop dat we bij hen willen overnachten. Er staat ook een dame van Hostal Nancy en die heeft een makkie aan ons, want ze hoeft ons niet over te halen. De prijs voor een tweepersoonskamer is 16.000 Pesos en dat is 20 euro. We lopen met haar mee en het ziet er prima uit dus we nemen de kamer.

De tip is geheel terecht, wat een aardige mensen hier en wat een prettig hostel! Alles is schoon, goed onderhouden en in ruime mate aanwezig. Er zijn zelfs echte wijnglazen die we kunnen gebruiken, dat hebben we nog niet eerder meegemaakt. De keuken heeft al het materiaal dat je maar nodig zou kunnen hebben. In de meeste hostels is er altijd een tekort aan pannen, spatels of bestek. Hier heb je keuze te over. En de mensen zijn uiterst behulpzaam. Ze leggen alles uit over het vervoer naar en de wandelingen in Torres del Paine. Ze regelen ook de buskaartjes voor ons en boeken het onderdak in de refugio's in het park. Ze verdienen van ons een pluim!

In het stadje eten we een niet onaardige pizza. Rob schaft wat nieuwe sokken aan en de plaatselijke supermarkt wordt met een bezoek vereerd. De avond brengen we door in het hostel waar een Engels en een Australisch stel zich opmaken om morgen te wandelen. Wij maken gebruik van de laptop in het huis.

Zaterdag 8 november 2008: Puerto Natales

Er zit kaas bij het ontbijt, wat een verwennerij (voor Rob). De dag begint dus goed, hoewel het weer niet al te best is. Het waait flink, het is zwaar bewolkt en regelmatig valt er een bui. We gaan op zoek naar een kantoor van LAN Chile om te kijken of we twee data van onze tickets kunnen laten aanpassen. In de Rough Guide van 2006 staat dat er op "Rogers 78" één moet zitten. Daar aangekomen zien we een slecht onderhouden woning waarin een advocaat huist. Er blijkt geen LAN-kantoor meer te zitten.

Dan maar proberen een DVD te branden. We hebben weer ruim 4 Gb aan foto's, dus die willen we veiligstellen. Voor nog geen 2 Euro inclusief een DVD wordt dat geregeld. We stoppen nog wat verzamelde folders e.d. in de envelop erbij en haasten ons naar het postkantoor die bijna dicht gaat. We hebben nog een kaart die ook naar Nederland moet en daar moet 500 Pesos op volgens de man achter de balie. Hij weegt de enveloppe met de DVD en folders helemaal niet en geeft ons voor 750 pesos aan postzegels. Dat is nog geen Euro en lijkt ons nogal weinig. Wij vermoeden dat de man snel weekend wil gaan vieren (hij kijkt een paar keer op de klok, bijna sluitingstijd) en vragen hem tot twee maal toe of 750 Pesos wel genoeg is. Volgens hem wel en hoewel we hem niet geloven, laten we het maar zo. Hopelijk komt de enveloppe, zonder strafport, gewoon aan.

In de supermarkt gooien we onze kar vol met etenswaren voor de komende dagen. We gaan vanaf morgen vijf dagen wandelen in Torres del Paine, dus we nemen van alles mee. In het park kun je ook wel eten en drinken kopen, maar tegen forse prijzen. Hier in de supermarkt is alles goed te betalen. Het is behoorlijk goedkoper dan Nederland. Chili moet een redelijk duur land zijn, maar wij vinden dat het best meevalt.

In het hostel maken we een grote pan nasi. We gebruiken het als lunch voor vandaag en wat over is (behoorlijk wat!) nemen we morgen mee als lunch/avondeten voor onze wandeltocht. Brigitte maakt nog Frikadel Pan, een mix van gekookte aardappels, corned beef, een rauw ei en wat peper en zout. Ook dat is bedoeld om morgen mee te nemen.

We proberen wat te internetten, maar het is dusdanig traag dat het geen groot succes is. Rob helpt de eigenaar met het testen van de nieuwe deurbel. Hij doet het, maar wat staat hij hard en wat is het een irritante deuntje. Nou ja, wij hoeven er niet naar te luisteren. We vragen naar een leuke kroeg en krijgen twee adressen mee. Bij de eerste zit niemand en de tweede zit dicht. Er is hier helemaal geen leuke kroeg! Voor iedereen die houdt van wind en regen: kom naar Puerto Natales en begin iets leuks. De toeristen zullen zeker toestromen en wellicht de locals ook.

Zondag 9 november 2008: Puerto Natales - Torres del Paine

De regen tikt hard op het golfplaten dak van het hostel. Hopelijk knapt het nog een beetje op voor we gaan wandelen rond een uur of twaalf. Als Rob de ingepakte rugzak optilt, heeft hij het gevoel dat er voor een maand eten en drinken in zit. Gelukkig zal het gewicht langzaam minder worden de komende dagen naarmate we er meer uit gegeten en gedronken hebben.

We frissen ons op en ontbijten redelijk stevig. Een goede bodem om te wandelen is belangrijk. Al voor half acht wordt er aangebeld en staat de bus al voor de deur. We worden bij het hostel opgehaald, wat een luxe! Uit de koelkast pakken we nog snel even de nasi e.d. en dan gaan we op pad. Bij andere hostels halen we ook nog mensen op en met ruim 15 mensen rijden we naar Torres del Paine.

Na een uur rijden stoppen we voor een korte pauze bij een tentje waar je wat te eten en te drinken kunt kopen, alsmede souvenirs. Ze zeggen altijd dat we over tien minuten weer verder rijden en het zijn er in werkelijkheid altijd minimaal twintig. Waarschijnlijk krijgen ze commissie als de passagiers wat kopen. De bus ging redelijk schoon weg uit Puerto Natales, maar als we bij de ingang van het park komen, zit de bus volledig onder de modder. Wat wil je ook met al die regen en modderige wegen.

We betalen 15.000 Pesos om het park binnen te komen en krijgen als dank daarvoor een kaartje van het gebied. De volgende stop is bij de catamaran. Je kunt jezelf een vijf uur durende wandeling besparen door het Peohé-meer over te varen. Dat is dus voor luie mensen en mensen die niet veel dagen hebben voor Torres del Paine. De regen komt er met bakken uit de lucht en er staat, zoals zo vaak in Patagonië, een straffe wind. Hopelijk wordt het zo iets beter.

Om half twaalf stappen wij uit bij de laatste stop: Adminstration. Daarvandaan gaan we wandelen naar onze eerste slaapplaats: Refugio Paine Grande. Verwachte wandelduur: vijf uur. Als we vertrekken is het droog, voor welgeteld vijf seconden. Daarna houdt het praktisch niet meer op met regenen. Soms is het enkele minuten droog, maar dan komen de eerste spetters al weer. Na twintig minuten zijn onze schoenen ook van binnen nat. We hebben GORE-TEX® schoenen, maar als het water vanuit je broek en je sokken je schoenen inloopt, dan helpt dat niets.

Het gebied is prachtig en fotogeniek, maar we nemen in die vijf uur lopen (zwoegen!) maar iets van vijftien foto's. Als je stil staat is het te koud, de camera wordt nat en het is dusdanig bewolkt dat er weinig echte vergezichten zijn. Soms is er natte sneeuw of wat hagel i.p.v. regen, dat is wel lekker voor de afwisseling. Na twee uur wandelen met een forse westnoordwesten wind (alleen maar tegen), komen we bij een houten overkapping. Daar kun je schuilen en gaan zitten om wat te rusten en/of te eten.

We zijn helemaal nat en zolang je blijft lopen gaat het wel. Dan blijf je warm, maar onder de overkapping krijgen we het koud tijdens het eten. We lepelen snel wat naar binnen en gaan dan maar weer de regen in. Het is een redelijk vlakke wandeling. Het moeilijkst is het vaak om om plassen en modderpoelen heen te komen die zeer regelmatig het pad versperren. Soms gaat we door de bosjes ernaast, soms lopen we er met O-benen overheen. Als het niet te gek diep is, lopen we er maar doorheen.

Om 16.30 uur arriveren we als verzopen katten bij Refugio Paine Grande. Binnen is het lekker warm en we krijgen twee bedden toegewezen. Het zijn benedenbedden van stapelbedden en er slapen zes mensen in de kamer, toevallig allemaal Nederlanders. De refugio is groot, er kunnen wel honderd mensen slapen. Onze kletsnatte schoenen zetten we dicht bij de kachel in de hoop dat ze morgenochtend weer droog zijn.

Na een gloeiend hete douche en met wat droge kleding aan, voelen we ons meer mans. We gaan lekker met een boek bij de houtkachel zitten en warmen onszelf nog wat verder op. Al met al een wat natter begin dan we hadden gehoopt. De weersverwachting voor morgen is gelukkig wat beter. Het is niet moeilijk om in slaap te vallen.

Maandag 10 november 2008: Torres de Paine

Om 7 uur gaat de wekker af van een van de andere Nederlandse stellen. Wij zijn dus ook mooi op tijd wakker. Als we naar buiten kijken zien we dat de zon schijnt! Het is half bewolkt, daar moeten we van profiteren. Nog voor half negen gaan we op weg naar Refugio Grey. Deze is genoemd naar de gletsjer die er vlakbij ligt. Honderd meter bij ons huidige refugio vandaan begint het pad. We nemen een foto van het bord waarop de route staat aangegeven en hebben geen oog voor een ander bordje met een pijl naar links. Ten onrechte zal later blijken...

We lopen rechtdoor en het pad buigt af naar rechts. Het is nogal modderig en er liggen weer de nodige plassen, maar dat is niet anders dan gisteren. Het loopt stukken lekkerder zo met wat zon en onverwacht hebben we de wind in onze rug. Na een drie kwartier wandelen hebben we al meer foto's genomen dan gisteren de hele dag. De wereld ziet er veel mooier uit met een zonnetje. We komen bij een meer en we denken dat het Laguna Los Patos is. Het meer is flink groter dan gedacht!

We lopen lange tijd langs het meer en de verwachte stijging na het meer blijft uit. Na anderhalf uur zien we een bordje wat ons wakker schudt: "Campamento Italiano rechtdoor". Dan dringt het tot ons door dat we het verkeerde pad aan het bewandelen zijn. Dit is de route naar Valle del Francés, de route die we morgen gaan wandelen. Nu valt alles op zijn plaats. Het meer lag rechts van het pad en niet links. Het was dus Lago Skottsberg en niet het veel kleinere Laguna Los Patos. En dat we de wind in onze rug hebben, komt omdat we niet naar het noordwesten, maar naar het noordoosten wandelen. Achteraf blijkt het bijna onmogelijk om verkeerd te lopen, maar wij hebben het voor elkaar gekregen. Stom, stom, stom!

We besluiten terug te gaan naar de refugio. Het weer ziet er onvoorspelbaar uit en we hebben al drie uur gewandeld als we daar arriveren. Een warme douche en wat eten lijkt ons een beter alternatief dan alsnog in zeven uur op en neer naar Refugio Grey. Tien uur wandelen lijkt ons geen goed idee, dan maar geen blik op de Grey-gletsjer. Het wordt zo wel een hele rare "W" die we gaan lopen, maar we hebben in ieder geval een mooie wandelochtend achter de rug!

Fris gewassen en met onze magen gevuld, rusten we uit. We lezen wat en zo af en toe vallen onze ogen dicht. De rust wordt verstoord als er drie Engelsen en hun gids de kamer binnen komen. Het zijn onze nieuwe kamergenoten voor één nacht. Later in de middag zien we ze weer als we wat drinken in de bar van de refugio.

Als het weer niet al te slecht is (de voorspelling is helaas weer wel veel regen), dan willen we morgen flink wat kilometers maken. We willen dan ook op tijd weg en pakken alvast onze tassen in zodat we morgenochtend snel klaar zijn. Om 20.15 uur begint het te regenen. Hopelijk is dat geen voorbode voor morgen.

Dinsdag 11 november 2008: Torres del Paine

We zijn vroeg uit de veren en dankzij onze voorbereidingen gisteravond kunnen we nog voor 8 uur weg. Er is niet veel wind vandaag. Dat maakt het wandelen vandaag wat aangenamer dan eergisteren. Het regent al als we bij de refugio vertrekken.

De eerste anderhalf uur lopen we hetzelfde stuk als gisteren. We hebben als het ware de weg al verkend. Stoppen voor foto's is dan ook niet nodig aangezien we gisteren met het zonnetje erbij dit traject al hebben vastgelegd. Het is toch nog wel ruim een half uur verder naar Campamento Italiano. Voordat we daar zijn steken we een rivier over via een suspension bridge. Het is een mooi punt zo boven de rivier met bomen ernaast en bergen erachter.

De route krijgt steeds meer het karakter van een survivaltocht. Door de nog altijd vallende regen en alle nattigheid van de laatste tijd, zijn de paden veelal veranderd in modderpoelen, plassen of stroompjes. Het is een kwestie van elke keer weer zoeken naar de beste (minst slechte) optie om enigszins droge voeten te houden en op de been te blijven. We springen van steen naar steen, lopen stukken om, hangen aan takken en zigzaggen dat het een lieve lust is.

We gaan bij Campamento Italiano niet omhoog op en neer naar Campamento Británico, maar direct door naar onze volgende refugio. Er is een cabine voor ons gereserveerd, boven op een heuveltje naast Refugio Los Cuernos. Het uitzicht over een meer is prachtig (als de zon zou schijnen) en je betaalt er flink voor. We hadden weinig keus, want alle "gewone" bedden waren al vergeven. Het alternatief was kamperen, maar daar is het geen weer voor. Er zou een hot tub bij zitten en vooral Brigitte keek daar erg naar uit. Helaas is de hot tob twee weken geleden bij een storm kapot gegaan (zegt men). Er zit wel een bed van drie meter breed in het huisje, dat is wel goed geregeld.

In ons huisje zit geen verwarming, dus we warmen ons en onze schoenen en kleding op bij de kachel in de refugio. We zijn niet de enigen en we komen er weer wat min of meer bekenden tegen waar we wat mee kletsen. Twee jonge Zuid-Afrikaanse dierenartsen die naar Perth gaan verhuizen (iedereen verhuist naar Australië lijkt het wel) en een Zweedse jongen met zijn Engelse vriendin (die naar Zweden gaat verhuizen). Voor mensen die zich zorgen beginnen te maken: wij hebben nog geen verhuisplannen, maar we zijn ook nog niet in Australië geweest...

Het diner nuttigen we in de refugio. Het is wel weer eens lekker om warm te eten na al die koude nasi. Een kop soep met brood en stroganoff met puree valt ons ten deel, het kan slechter. Na een goede douche zoeken we al snel ons mega-bed op. Morgen hopen we op een tikje beter weer.

Woensdag 12 november 2008: Torres del Paine

De lucht ziet er weer vrij dreigend uit deze ochtend, maar we zien toch ook wel wat blauwe stukken. Vandaag staat de route van Refugio Los Cuernos naar Refugio El Chileno op het programma. Het pad loopt grotendeels langs een flink meer, Lago Nordenskjold. We hebben de wind vrij veel in de rug en het klaart eigenlijk alleen maar op. Dat wandelt uitermate prettig en we nemen meer foto´s dan de dagen ervoor. De paden zijn nog wel modderig op veel plekken en zo nu en dan moeten we vreemde capriolen uithalen om om plassen heen te komen, maar toch, het wandelt heerlijk!

Na drie uur wandelen met prachtige uitzichten, komen we op het punt waar je naar Hosteria Las Torres kunt, of richting onze refugio. De keuze is gemakkelijk. Er staat heel erg veel wind op sommige punten. Soms kom je bijna niet vooruit of moet je oppassen dat je niet omver wordt geblazen met je rugzak om. Het laatste stuk van de route worden de uitzichten alleen maar mooier. We zijn wat geklommen, dus we kunnen ver kijken met dit mooie weer.

Refugio Chileno is prachtig gelegen. Er is deels uitzicht op Las Torres, de drie beroemde bergen waar dit park naar is vernoemd. Verder ligt het aan een snelstromend riviertje en in een vallei, schitterend! Als we nog geen half uur in de refugio zitten, slaat het weer om. Het regent enorm. Gelukkig hoeven wij niet meer naar buiten, maar veel mensen die kamperen moeten nog verder naar de camping en daar hun tentje opzetten. Zij liever dan wij... Wij eten en lezen wat terwijl zij zich veelal met tegenzin weer de regen in wagen.

Het avondeten bestaat uit lasagne, althans zo ziet het er uit. Er zit echter draadjesvlees in en de bladeren bestaan niet uit pasta, maar uit pannenkoeken. Het is echt heel erg lekker, thuis maar eens een keer kokkerellen. Het duurt niet lang voor we onze slaapzak opzoeken in onze 8-persoonskamer. Twee stapelbedden zijn drie verdiepingen hoog, gelukkig liggen wij wat lager...

Donderdag 13 november 2008: Torres del Paine

Het was koud vannacht. Goed dat we ons thermo-ondergoed bij ons hebben. Er wordt een broek vermist. Gisteren bij de vorige refugio is er ook al een regenbroek gestolen bij de kachel vandaan. Wie doet er nou zoiets? Het is schitterend weer vandaag, het beste weer van alle vijf dagen die we in Torres del Paine besteden. We doen rustig aan, want we hoeven niet zonodig in alle vroegte naar Las Torres om "die drie bergen" te zien. We kunnen ze grotendeels al zien vanuit de refugio en later zullen we ze alleen nog maar meer zien vanuit verschillende hoeken.

Om even over tienen dalen we af richting Hosteria Las Torres. Met dit zonovergoten weer, een redelijk pad en nauwelijks stukken bergop, zijn we al van vijf kwartier bij de Hosteria. Omdat we deze ochtend een beetje gelummeld hebben, besluiten we nog anderhalf uur door te lopen naar Laguna Amarga, waar we vier dagen eerder het park in zijn gekomen. Daar vertrekt de bus om 14.30 uur, dus we kunnen rustig aan doen. De uitzichten op Las Torres zijn erg mooi. We zien ze bijna helemaal en we vinden het dan ook niet erg dat we er niet in de ochtend heen zijn gelopen.

We moeten ons eigenlijk insmeren met zonnebrandcrème, zo mooi is het weer. Wat een verademing na die koude en vaak natte dagen van hiervoor. Stel je voor dat je dit weer vijf dagen hebt. Dan kampeer je voor je lol!

Er komt nog een riviertje op ons pad wat we met de nodige moeite en enigszins natte voeten over kunnen steken en dan zijn we bij het eindpunt van onze trip. Keurig op tijd vertrekt de Gomez-bus weer naar Puerto Natales en we worden vlakbij ons hostel gedropt.

Nadat we ons hebben opgefrist en de laatste schone kleren hebben aangedaan, bezoeken we de supermarkt. Het wordt een gezonde, doch lekkere pasta. Genoeg ook voor morgen, dat scheelt weer een keer koken. Er is e-mail van Susanne van WorldTicketCenter. Ze heeft ons ticket van Punta Arenas naar Santiago aan kunnen passen, dus we vliegen a.s. zaterdag al naar Santiago.

Vrijdag 14 november 2008: Puerto Natales - Santiago

Busmaatschappij Fernandez zit maar een blok van ons hostel vandaan, dus we hoeven niet ver te lopen met onze bagage. Even over zevenen geven we onze rugzakken af en niet veel later zetten we koers naar Punta Arenas. Dat ligt 250 kilometer zuidelijker en het is een lange, rechte weg ernaartoe. Van files hebben ze hier in Patagonië geen last, dus we arriveren ruim op tijd bij het vliegveld.

Als we onze boarding passes hebben, moeten we nog ruim twee uur wachten tot we de lucht in gaan. Voldoende tijd om een koffie en een omelet naar binnen te werken. Het is toch wel ruim drie uur vliegen naar Santiago en dat is aardig wat voor een binnenlandse vlucht. Chili is natuurlijk ook een erg langgerekt land. We lazen ergens dat de lengte van noord naar zuid vergelijkbaar is met de afstand van het bovenste puntje van Noorwegen tot aan Nigeria en dat vinden wij wel een respectabele afstand.

We willen graag op korte termijn door naar Australië. Ons ticket naar Sydney is echter pas voor 2 december. Het is Worldticketcenter niet gelukt om de datum wat naar voren te halen, maar men adviseerde ons om het ter plekke te proberen bij de luchtvaartmaatschappij, in dit geval bij LAN Chile. Op het vliegveld van Santiago aangekomen, vinden we de LAN-office op de derde verdieping. We geven ons ticket en vragen naar de mogelijkheden om eerder dan 2 december te vertrekken. Krijgen we als antwoord: "Schikt vanavond?" Tsjeetje, dat hadden we niet kunnen bedenken. Dat lijkt ons wel wat! Volgens deze jongeman is er nog wel plek op de vlucht van 23.05 uur en als we ons om 20 uur bij de incheckbalie melden met ons ticket van 2 december, dan moet het goed komen.

We zijn blij met deze verrassende wending, want we hebben erg veel zin in Australië. Het is nu pas 16 uur, dus we moeten nog wel wat tijd overbruggen. Nu we weten (in ieder geval hopen) dat we vandaag al richting Sydney vertrekken, kopen we op Santiago Airport de Lonely Planet van Australië en een green belt sudokuboek. We hebben tenslotte heel wat reisuren voor de boeg.

Een grote groep jongelui neemt in de vertrekhal afscheid van een meisje dat op reis gaat. Met gitaarmuziek, gezang en de nodige tranen wordt er op Kelly Family-achtige wijze tot ziens tegen haar gezegd op een manier die doet vermoeden dat het heel lang gaat duren voor ze haar weer zullen zien. Heel apart. Wij nemen een niet onaardig en voor vliegveldbegrippen zeer betaalbaar dinerbuffet en dan is het bijna 20 uur en zien we dat de incheckbalies open zijn.

We geven ons ticket aan de vrouw die ons helpt en we geven aan dat de verkoopbalie ons vanmiddag verteld heeft dat er nog ruimte is op deze vlucht. Ze pleegt enkele belletjes en overlegt met een collega en uiteindelijk gaat het zonder problemen. We zijn een beetje in een juichstemming als we onze rugzakken op de lopende band zien verdwijnen. Dat ging soepel! Na nog enkele uren wachten kiezen we om even over elf het luchtruim en verlaten we na vierenhalve maand Zuid-Amerika.

Na Chili gingen wij naar Australië.

Ideeën voor Chili

• Wandelen en paardrijden door Patagonië
• Genieten van Lauca National Park
• Een kijkje nemen bij de Osorno vulkaan
• Santiago