Argentinië

Reisverslag: 2 oktober - 7 november 2008

Voor Argentinië waren wij in Bolivia.

2 oktober 2008: Tupiza - Villazon - La Quiaca (Argentinië)

Als we Argentinië in willen, moeten we even geduld hebben, want er staat een tiental mensen voor ons in de rij. Twintig minuten later zijn we geholpen en mogen we 90 dagen in Argentinië blijven.

Direct na de grens ligt La Quiaca, een klein stadje. We nemen een kamer in Hosteria Munay en dan wordt het tijd om aan Argentijnse pesos te komen. Er zijn twee banken waar je zou moeten kunnen pinnen, maar die leveren beide niets op. De eerste bank heeft twee pinautomaten, maar er staat geen Cirrus-teken op, dus we gokken het maar niet. We kunnen het ook niet binnen vragen, want de bank is gesloten. De andere bank is momenteel gesloten "wegens technische problemen". We besluiten terug te lopen naar de grens om wat dollars te wisselen, maar aan de Argentijnse kant zitten geen tentjes waar je kunt wisselen. We gaan een paar honderd meter terug Bolivia in. Daar is heel veel keus en slagen we gemakkelijk. Ook wisselen we daar onze overgebleven Bolivianos in. We kunnen even vooruit.

We verkennen het centrum en dat is klein en overzichtelijk. Bij busmaatschappij Balut kopen we twee kaartjes voor morgenochtend naar Salta dat acht uur zuidwaarts ligt. We vinden een supermarkt met een ruime sortering. Dat is weer eens wat anders dan in Bolivia! Bij het internetten blijkt dat ook hier de verbinding en de apparatuur niet bepaald top is vergeleken met wat we thuis gewend zijn. Wat dat betreft zijn we verwend met moderne pc's en snelle ADSL-lijnen. Rob is verheugd als hij ziet dat Feyenoord en de overige Nederlandse UEFA-cup-deelnemers door zijn naar de groepsfase. Daar had hij gezien het vertoonde spel van de laatste weken niet op durven hopen.

Nadat we op de hotelkamer wat sport gekeken hebben op ESPN, wordt het tijd om wat te eten. Argentinië staat bekend om grote stukken goed vlees en daar hebben we wel zin in! In hotel Turismo moeten ze een goede steak kunnen serveren en, jawel, dat kunnen we beamen. Allebei krijgen we een fors stuk gebraden koe met twee gebakken eieren er op en goede friet erbij. We nemen er een prima huiswijn bij en dan hebben we precies wat we willen. Een aanrader! Ze eten hier wel laat in Argentinië, want na negenen wordt het pas druk. Toch die Spaanse invloed hè.. Gelukkig is het in Argentinië een uur later dan in Bolivia, dus voor ons gevoel eten we niet zo heel laat. We zullen er echter aan moeten gaan wennen, want de dinertijd zal in de rest van het land niet veel anders zijn.

3 oktober 2008: La Quianca - Salta

Na een lekker hete douche en een simpel ontbijt met eindelijk weer eens een straffe bak koffie, halen we bij de plaatselijke bakker wat voer voor onderweg. We pakken onze rugzakken en lopen het kleine stukje naar de busterminal. Exact op het afgesproken tijdstip van 08.50 uur verlaat de bus de terminal en gaan we op weg naar Salta dat bijna 400 kilometer verderop ligt.

Al direct blijkt het weggennet van Argentinië gemiddeld genomen een stuk beter te zijn dan in Bolivia. De belangrijke wegen in het land zijn geasfalteerd en zeer goed berijdbaar. De films die ze in de bus vertonen, zijn echter inhoudelijk net zo slecht als in de rest van Zuid-Amerika. De bussen zelf zijn hier veel moderner dan we gewend zijn.

Via San Salvador de Jujuy komen we keurig op tijd aan in Salta. We zijn dan 2200 meter afgedaald gedurende de rit. We hebben nog geen Lonely Planet, want die konden we in Bolivia nergens kopen. Bij de moderne busterminal in Salta krijgen we gelukkig een plattegrond bij de Tourist Information, dus we weten in ieder geval waar het centrum zit. Bij de eerste paar hotels aan de rand van het centrum informeren we of ze nog kamers beschikbaar hebben. Jazeker, dat hebben ze, maar allemaal rond de 180 Pesos. Dat is bijna 45 Euro per nacht en dat is ons wat te gortig. We dwalen nog wat rond op zoek naar een goedkoper alternatief.

Tussen 13 en 17 uur zitten de meeste winkels dicht in Argentinië, dus we kunnen ook geen Lonely Planet kopen om te zien waar de goedkopere slaapplekken zich bevinden. Het is bijna 30 graden en onbewolkt, dus na verloop van tijd beginnen we toch wat te zweten met alle bagage op onze rug en buik. Als de nood het hoog is, is de redding nabij, zo gaat het spreekwoord. Zo hoog was de nood nog niet, maar onverwachts lopen we Andrew en Louisa uit Australië tegen het lijf. Zowel in Lima (Peru) als in Copacabana (Bolivia) hebben we hen ontmoet en nu blijken zij ook in Salta te zitten. Zij verblijven om de hoek bij Hostel Corre Caminos, prima gelegen en niet duur. Wij bedanken ze voor de tip en vragen aldaar om een kamer. Voor 70 pesos hebben we een simpele, maar nette kamer. Geen eigen wc en badkamer, maar wel gratis (snel!) internet, gebruik van koelkast en keuken, een pooltafel en bijzonder aardige mensen.  Prima dus!

We brengen onze vieze kleding weg naar een wasserette om de hoek. Tijd voor een goede bak koffie en een brok chocolade bij Havana. In de stad vinden we een Lonely Planet, dus dat is ook maar weer geregeld. Er zit ook een behoorlijk grote supermarkt (Vea) en daar is het net of we weer in Europa zijn. Vrijwel alles is te koop, een heel verschil met Bolivia.

In de avond drinken we eerst maar even wat, want het is nog wat vroeg om ergens te gaan eten. Voor 21.30 uur zit er nauwelijks iemand in een restaurant. We gaan naar een parrilla, een steakhouse. We nemen "barbecue voor twee" en dat betekent dusdanig veel vlees dat we het echt niet op krijgen. We kunnen er weer even tegenaan.

4 oktober 2008: Salta

Het weer is vandaag duidelijk minder dan gisteren. Het is volledig bewolkt en waarschijnlijk nog geen twintig graden. Dat weerhoudt ons er niet van om wat door het centrum te kuieren. Het is gezellig druk op deze zaterdagochtend. We kopen een dikke Spaanstalige zaterdagkrant en een veel dunnere Engelstalige krant die wel met name over Argentinië gaat. Het is opvallend dat er in de Argentijnse krant beduidend meer nieuws te vinden is van buiten het eigen land. Ook de internationale kredietcrisis krijgt veel aandacht.

In het hostel hebben we een goede computer en een snelle verbinding en daar maken wij dankbaar gebruik van. De rest van de middag besteden we aan het lezen van de krant en de aangeschafte Lonely Planet. Ook genieten we met volle teugen van vers stokbrood  met paté en smeerkaas, vergezeld van een glaasje Argentijnse wijn (90 eurocent voor een literpak, prima drinkbare Malbec). We spelen nog een spelletje poolbiljart en dan gaan we aan de slag in de keuken. Ravioli met champignons en paprika staat er op het menu. Zo maken we er een lekker rustige zaterdag van en dat bevalt ons goed.

5 oktober 2008: Salta

Het weer is hetzelfde als gisteren, grijs en grauw. Gelukkig regent het niet, dus met onze windstoppers aan gaan we na het ontbijt een ander deel van de stad bekijken. Ten noordoosten van ons hostel zit een winkelcentrum met daarboven een bioscoop. De films die momenteel draaien kunnen ons niet echt bekoren. In het winkelcentrum zit ook een flinke Carrefour en hoewel we nu niet echt iets nodig hebben, komen we hier morgen vast terug.

Op de website van de Nederlandse ambassade staat dat je in Argentinië nog maar 200 pesos (een kleine 50 euro) kunt pinnen. Dat blijkt grote onzin te zijn, want eergisteren pinden we al 500 pesos en vandaag geeft het apparaat aan dat het maximum te pinnen bedrag 650 pesos is en dat pinnen we zonder problemen. We zullen ze eens een mailtje hierover sturen. Bij het station is een markt waar lokaal gemaakte kunst te koop moet zijn, maar het meeste is meer kitsch dan kunst.

Op de terugweg doen we nog een keer Havana aan voor een lekkere koffie. Terug in het hotel genieten we weer van vers stokbrood met lekkernijen. Ja, het leven van een wereldreiziger is niet altijd even zwaar...

We internetten, poolbiljarten nog wat voordat we bij een café om de hoek wat drinken en de zaterdagkrant uitlezen. Er staat een heel stuk in over de problemen in België tussen de Vlamingen en de Walen. België schijnt jaarlijks trouwens rond de 400 miljoen Dollar te exporteren naar en ook te importeren uit Argentinië. Geen idee eigenlijk hoeveel handel Nederland met Argentinië drijft, maar ongetwijfeld meer dan België.

Het Chinees restaurant dat we op het oog hebben om te eten, blijkt dicht op deze zondag. We veranderen ons plan en gaan voor pizza (Rob) en vlees (Brigitte) met wijn bij het minder toeristisch dan gedachte New Time Café aan het centrale plein in Salta, Plaza 9 de Julio. Op die dag in 1816 verklaarde men zich in Argentinië onafhankelijk van de Spanjaarden. Dit alles onder de bezielende leiding van Generaal José de San Martin die wordt geëerd met o.a. een park, een standbeeld en een belangrijke straat. Tijdens het eten kunnen we nog even de goals zien van de Spaanse en Italiaanse voetbalcompetitie, dus we zijn weer helemaal op de hoogte.

6 oktober 2008: Salta

Na het ontbijt brengen we onze was weg. Om 20.00 uur kunnen we het weer ophalen. Op naar de busterminal voor twee kaartjes voor morgenochtend naar Tucumán. We kiezen voor Flecha, omdat het tijdstip van vertrek (10.00 uur) ons wel aanstaat. Dat is maar vast geregeld, we hebben stoel 3 en 4, vooraan, bovenin.

Het is zonnig weer en we nemen de telefericó van Parque San Martin naar Cerro San Bernardo, een flinke heuvel vlakbij de busterminal. Daar vanaf hebben we een heel aardig uitzicht over Salta. De terugweg doen we te voet en als we helemaal doorlopen de stad in, blijken we vlak bij ons hotel aan te belanden. Tot een uur of vijf zit nu toch het meeste dicht, dus kunnen we op ons gemak lunchen en relaxen.

Als we helemaal uitgerust zijn van dat wandelingetje naar beneden, gaan we eerst maar eens een ijsje eten. Daar krijgen we geen spijt van, want bij RosMari eten we een van de lekkerste ijsjes die we ooit op hebben. Het ijs is zelfs beter dan dat van IJssalon Roma in Utrecht waar we 's zomers regelmatig een overheerlijk ijsje scoren. Het is perfect van structuur en smaak, jammer dat we het pas op onze laatste avond in Salta ontdekken!

Tijd voor een stukje culturele bagage. We gaan naar Museo de Bellas Artes, in het centrum. Daar zijn schilderijen en sculpturen van lokale artiesten te bewonderen. We hadden het wel een beetje groter verwacht eerlijk gezegd. Wij, als niet kunstkenners, zijn in ruim een kwartier wel klaar met die hooguit 150 items. De meeste schilderijen zijn vrij somber. Sommige zien er volgens ons uit alsof ze door een vijfjarige zijn gemaakt, wat natuurlijk des te meer aangeeft dat wij geen verstand van kunst hebben. Wij vinden iets mooi of niet mooi, maar kunnen het niet goed op waarde schatten. Het is net zoals met wijn. Daar weten we ook niet erg veel van af, maar of we een wijn lekker vinden, dat weten we wel!

We hebben met Andrew en Louisa afgesproken dat we 's avonds gezamenlijk de barbecue van het hostel gebruiken. Andrew levert wat later dan afgesproken de houtskool aan en heeft geen aanmaakblokjes gekocht, dus we prutsen wat in het donker met oude kranten en takjes om het vuur er goed in te krijgen. Dat wil niet heel erg lukken. We krijgen de tip van een Argentijn om het met een kaars te proberen. Met een kaars? Ja, de bedoeling is dat je een kort stuk kaars aansteekt en wat kolen er omheen legt. Het voordeel daarvan is dat een kaars goed blijft branden, i.t.t. kranten of dunne takjes. En ja hoor, het werkt! Het duurt eventjes, maar uiteindelijk is de barbecue gloeiend heet. Onze malse stukken rundvlees en de hamburgers zijn binnen de kortste keren gereed en smaken voortreffelijk. Even onthouden dat met die kaars, voor als we ooit nog eens met kooltjes willen barbecueën en geen aanmaakblokjes hebben.

7 oktober 2008: Salta - Tucumán

Vandaag gaan we Salta verlaten voor Tucumán dat enkele honderden kilometers zuidelijker ligt. Het ligt op de route naar Buenos Aires en deze toch best flinke stad (800.000 inwoners) lijkt ons een mooie stop. Het moet een levendige stad zijn met veel studenten. De bus gaat pas om 10 uur, dus we kunnen rustig ontbijten en onze spullen pakken voordat we naar de busterminal lopen. Het is ook vandaag zonnig en vrij warm, dus met volle bepakking is het zelfs een beetje zweten met alleen onze T-shirts aan. We komen ruimschoots op tijd aan, de bus vertrekt pas over 25 minuten. Eerst zitten we nog even binnen en daarna lopen we naar buiten naar platform 11 tot 16. Dat is de plek waarvandaan de bus zal vertrekken. De bus is wat verlaat, hij komt om 10.15 uur wordt ons verteld. Om 10.10 uur ontdekt Rob dat een van onze twee dagrugzakken er wat anders uitziet dan hij verwacht. Het zal toch niet zo zijn dat... Jawel hoor, we zijn het slachtoffer geworden van een slimme wisseltruc. Vermoedelijk de jongeman die enkele meters van ons af stond, heeft een andere zwarte rugzak verwisseld met de onze en is er met de buit vandoor. Even een moment de spullen uit het oog verloren en op dat moment heeft hij toegeslagen. De rugzak die hij zorgvuldig met de rug naar ons toe heeft geplaatst ter vervanging van de onze, is gevuld met een plastic zak met papiersnippers en drie sinaasappels om hem wat vulling te geven. Het is een vooraf geplande actie en helaas zijn wij daarvan de dupe. De buit bedraagt behalve de rugzak zelf om precies te zijn twee boeken, wat eten en drinken, een landkaart, een wereldstekker, een petje, een trui, opladers voor fotocamera en telefoon en een iPod met alle stekkers en beschermhoes. Toch zonde en we zullen met name de muziek en audioboeken gaan missen.

Binnen iemand van de beveiliging er bij gehaald, maar veel zin heeft het allemaal natuurlijk niet. Die rugzak komt echt niet meer terug. Het wordt een gevalletje verzekeringswerk en daarvoor moeten we officieel aangifte doen bij de politie. Een jongedame die normaal gesproken toeristen naar bepaalde hostels te krijgen is zo vriendelijk ons te helpen met het vertalen van ons Engels naar het Spaans. Mede dankzij haar mogen we de bustickets van de rit van 10 uur zonder extra kosten omzetten naar een ticket later die dag. Inmiddels zijn er twee politieagenten op komen draven die naam, adres e.d. noteren en ons verwijzen naar een politiebureau enkele honderden meters verderop. Daar zou dan ook iemand van de Tourist Police heenkomen voor de aangifte. Op het politiebureau ter plekke weet men niets van Tourist Police en spreekt men geen woord Engels. Dat wordt lastig bij het opmaken van de aangifte. Men begrijpt dat gelukkig ook en twee agenten rijden ons netjes naar het centrum van de stad waar de Tourist Police zit (niet te vinden als je het niet weet, ondanks dat het aan het centrale plein zit). De aangifte wordt gedaan op een computer uit het jaar prik, Office 2000 en geprint op een matrixprinter met kuren. De dienstdoende agente is buitengewoon aardig, maar niet erg bedreven met de computer. Het duurt uiteindelijk bijna twee uur om alles op papier te krijgen met officiële stempels, handtekeningen e.d. Ook wel aardig om dat eens mee te maken, alleen willen we graag de volgende bus naar Tucumán halen en die gaat om 12.45 uur. Dat halen we op het nippertje!

De bus is uitstekend van kwaliteit en in de beloofde vier uur zijn we in Tucumán. Deze stad ligt nog wat lager en ondanks de bewolking is het er warm. We zoeken een hostel aan de rand van het centrum en komen terecht bij La Posta del Viajero. Het is er wel aardig en de kamer is ruim, maar er zitten wel minstens 10 muggen in de badkamer en het bed ziet er een beetje doorgezakt uit. Nou ja, het is maar voor een nachtje en de prijs is vrij laag dus we doen het maar. Men wijst ons de weg naar wat elektronicazaken en het lukt ons zowaar om binnen anderhalf uur zowel een nieuwe oplader voor de telefoon als voor de camera te kopen. Uiteraard met Argentijnse stekkers, maar dat overleven we wel. Net als veel Argentijnen drinken we wat bij een gezellig tentje aan het centrale plein. Dan slaan we stokbrood, beleg en een fles wijn in voor het avondeten dat we in het hostel genieten voordat we ons hoofd te ruste leggen na deze onfortuinlijke dag.

8 oktober 2008: Tucumán - Buenos Aires

Het bed in het hostel zag er bij eerste inspectie gisteren enorm doorgezakt uit en zo lag het dan ook. Het leek wel of we in een kuil lagen. We hoefden in ieder geval niet bang te zijn om uit ons bed te vallen. Desondanks hebben we goed geslapen en zelfs geen last gehad van de muggen; Het is een mirakel!

Het is vandaag onze 100e dag op reis en we zijn nog (lang?) niet reismoe en hopen dat ook niet te worden.

Na een zoet, maar niet onaardig ontbijt pakken we alles weer in. De grote rugzakken blijven voorlopig even in het hotel en met onze overgebleven dagrugzak slenteren we door de stad. Het is weer een warme en zonnige dag vandaag, zoals zo vaak in Tucumán, de geboorteplaats van Mercedes Sosa. De pinautomaat van Banco Columbia spuugt weer pesos uit, dus we kunnen even vooruit.

Een deel van deze pesos besteden we aan twee bustickets naar Buenos Aires. Vanavond rijden we met busmaatschappij Urquiza uur naar de Argentijnse hoofdstad. Er zit avondeten en ontbijt bij de prijs van het ticket inbegrepen. We bekijken nog wat sportzaken en boekhandels van binnen en belanden dan weer op de Plaza de Independencia. Net hoorden we al wat flinke knallen en nu wordt de afkomst daarvan duidelijk. Er is een demonstratie gaande op het plein en dat wordt luister bij gezet door wat vuurwerk. De ME staat paraat en verspert de betogers de weg. Hoewel er blijkbaar wat hekken zijn omgegooid, ziet het er verder redelijk vreedzaam uit.

Nadat we nog even op een bankje van de zon genoten hebben, drinken we wat op een terrasje. Het lijkt deze hele woensdagochtend al alsof niemand in Tucumán hoeft te werken. Het is hartstikke druk overal, op straat, in de winkels en op de terrassen. Verbazingwekkend... Toeristen zien we hier overigens niet veel, enigszins ten onrechte volgens ons. Al was het alleen maar om te lunchen waar wij nu lunchen: bij El Portal. Brigitte eet er een prima op schnitzel lijkend stuk vlees met gesmolten kaas er overheen en goede friet er bij. Rob houdt het op vlees met maïs geserveerd in een grote bol van brood. Dat is weer eens iets anders.

De rest van de middag gebruiken we om op internet wat zaken uit te zoeken en om materiaal aan te leveren om de website bij te werken. Natuurlijk lezen we ook het een en ander over de internationale kredietcrisis. Hier in Argentinië is dat ook voorpaginanieuws

De bus is nog erg nieuw en goed uitgerust. Uitstekende stoelen, veel beenruimte en schoon. Stipt op tijd verlaten we Tucumán. Al snel krijgen we warme kip met patat geserveerd als diner. Daarna is het tijd voor een slechte film over Spartacus. Kijken of we een beetje kunnen slapen vannacht.

9 oktober 2008: Buenos Aires

Ondanks een veel te dikke man schuin achter ons die de hele nacht heeft gesnurkt, is de nacht snel voorbij gegaan. We krijgen een simpel ontbijt voorgeschoteld en dan bevinden we ons al in de buitenwijken van Buenos Aires. De omgeving van Buenos Aires is vlak en bestaat voornamelijk uit landbouwgrond, zo af en toe afgewisseld met een auto- of bierfabriek.

Als we bij de busterminal zijn gedropt, is het 9.45 uur. De hele dag ligt nog voor ons en de zon lacht ons vriendelijk toe. We zoeken een hostel in of in de buurt van het centrum. Onderweg naar het eerste hostel dat we op het oog hebben, stoppen we even bij Lunapark. Dat is een soort Ahoy en deed in het verleden dienst als boxpaleis. Er is een verkooppunt gevestigd voor tickets en we hopen er twee kaarten te kunnen kopen voor de WK-kwalificatiewedstrijd Argentinië-Uruguay van a.s. zaterdag. In die opzet slagen we glansrijk. We bemachtigen twee tickets in vak Y van het River Plate-stadion en hebben er gelijk al zin in!

Het eerste hostel doet niet open ("reservations only") en waar het tweede hostel zich zou moeten zitten is geen hostel te zien en reageert niemand op de bel. Als we weer wat noordelijker lopen, zien we opeens een grote banier met daarop "Hostel Inn". Dat was een alternatieve optie voor ons en ze hebben een mooie kamer beschikbaar. We boeken voor drie nachten en frissen ons eerst maar eens op.

Met fris gepoetste tanden en schoon geboende lichamen gaan we de stad in. Eerst maar eens iets eten. De steak van Rob valt wat tegen. Veel vet en niet zo mals als gehoopt. Daarna ontdekken we de plaatselijke metro. Niet bepaald erg moderne metrostellen, maar het werkt allemaal goed. Ons doel is Hospital Italiano, een privéhospitaal en als het goed is één van de beste ziekenhuizen van Argentinië. Rob heeft sinds twee weken een liesbreuk en wil kijken of men hem hier binnenkort kan opereren.

De dienstdoende jongedame aan de balie spreekt geen woord Engels en het Spaans van Rob is niet zo goed dat hij helemaal duidelijk kan maken hoe en wat. Gelukkig schiet een collega te hulp die wel goed Engels spreekt en Rob mag (na betaling van 70 Pesos) op voor een consult bij kamer 41. Er zitten al enkele tientallen mensen te wachten bij kamer 36 t.m. 42 en kamer 41 is momenteel niet in gebruik. De ene na de andere patiënt mag één van de kamers in, maar twee uur later is Rob's naam nog niet genoemd. Brigitte gaat maar eens beneden informeren en plotsklaps mag Rob naar kamer 36 komen.

De jonge, prima Engels sprekende dokter Magni bevestigt dat het een liesbreuk is. Niet spoedeisend, maar de situatie kan verergeren vooral bij inspannende activiteiten en die willen we wel graag kunnen blijven doen de komende maanden. Dr. Magni maakt een afspraak voor volgende week bij zijn collega die de eventuele operatie zal gaan uitvoeren. Voor volgende week moet Rob bloed en hart laten onderzoeken in het ziekenhuis (standaardprocedure) en dan wordt volgende week bepaald of er geopereerd wordt en zo ja, wanneer. In de tussentijd kan Rob dan even overleggen met de verzekering. Zij moeten eerst toestemming geven voor de operatie en het allemaal financieel afwikkelen met Hospital Italiano.

Na een kort gesprekje met een anesthesiste, wordt het tijd het ziekenhuis te verlaten. Het is al donker en een stuk koeler dan toen we het ziekenhuis in gingen. Nadat we de windstoppers hebben opgepikt in het hostel, gaan we een biertje drinken bij de Clover-pub. Ze hebben een Guiness- en een Kilkenney-tap, maar helaas komt er geen bier uit die tappen. Ze hebben eigenlijk alleen Warsteiner en lokaal bier op te tap, de andere taps zijn voor de sier. We genieten er nog wel van een Leffe Blond uit een flesje voordat we even verderop van de avondmaaltijd genieten. Het vlees en de friet is ook daar niet erg bijzonder.

Terug is het hostel blijkt het in de kelder behoorlijk druk te zijn. Er is muziek, je kunt er wat drinken en biljarten. Wij verhogen de gemiddelde leeftijd behoorlijk en gaan twee verdiepingen hoger ons bed opzoeken. Daar klinkt de discomuziek echter bijna net zo hard, want de wanden en vloeren houden niet veel tegen hier.

10 oktober 2008: Buenos Aires

Na een verfrissende douche en ontbijt met een uiterst sterke bak koffie bij het ontbijt, zetten we koers naar het centrum van de stad. Eerst regelen we bij een internettentje dat we met Skype onbeperkt naar vaste telefoonlijnen in Nederland kunnen bellen. Nu nog plekken zien te vinden waar Skype ook echt goed werkt. Meestal horen wij de ander wel, maar de ander ons niet. Als iemand daar nog een goede tip voor heeft, dan horen wij die graag! Het zal wel met instellingen te maken hebben, want zo vaak kan een microfoon niet kapot zijn.

De straat Florida is autovrij en dat loopt erg prettig. Bij de winkels die er zitten, hebben we echter niets nodig dus we zijn er snel doorheen. Door naar Puerto Madero dat wat ons betreft goed te vergelijken valt met de Kop van Zuid in Rotterdam. Voorheen stonden er allemaal verwaarloosde pakhuizen in dit havengebied en die worden of zijn omgebouwd tot luxe appartementencomplexen, hotels, restaurants en kantoren. Het schijnt inmiddels een van de populairste en (dus) duurste wijken van de stad te zijn en het ziet er dan ook allemaal uitstekend uit. Echt een goede zet deze modernisering van dit gebied met ernaast een nieuw natuurgebied.

Bij een internettentje waar Skype wel goed werkt feliciteren we Rob's oma met haar 87e verjaardag en leggen we contact met Travelcare over de ziekenhuiskosten die er wellicht aan zitten te komen. Genoeg ge-internet voor vandaag, tijd voor een drankje en een boek bij de bar van het hostel. Als avondeten kopen we stokbrood met smeersels en een wijntje. Het lijkt wel of we in Frankrijk zitten!

Het hostel is erg populair en er zitten dan ook behoorlijk wat jonge mensen in het pand. Later op de avond is dat goed te merken als het volume van de muziek omhoog gaat en er tot diep in de nacht stemmen klinken op de gang. Onze oordopjes helpen wel, maar niet afdoende. Tijdens het slapen verliezen we ze ook altijd en dan is het de volgende ochtend weer een raadsel waar ze gebleven zijn. We gebruiken ze dan ook zo min mogelijk.

11 oktober 2008: Buenos Aires

Het was weer een rumoerige nacht in Hostel Inn Tango City. De popmuziek schalde tot diep in de nacht door het gebouw en wij konden daar in de slaapkamer mooi van mee genieten twee verdiepingen hoger.

Dwars door de stad loopt de Avenida 9 de Julio. Dat is een twee keer 7-baansweg met aan weerszijden ook nog eens een parallelweg van twee banen. Voordat je die 18 banen helemaal bent overgestoken ben je wel enkele minuten verder. Wij lopen erlangs naar het centrum en we zien al de eerste Uruguaysupporters in de stad. Die zijn mooi op tijd voor de wedstrijd tegen Argentinië van vanavond. Uruguay ligt dichtbij Buenos Aires, dus er zullen wel behoorlijk wat Uruguaysupporters in het stadion zitten is onze verwachting.

Via de e-mail hebben we met Dee en Ivan afgesproken vanavond na de wedstrijd wat te eten en te drinken. Bij een internettentje controleren we onze e-mail nog even en onze afspraak wordt bevestigd. Wat zijn de verbindingen in Zuid-Amerika toch over het algemeen traag en de computers verouderd. Hoewel Argentinië veel moderner is dan alle landen hiervoor, is het hier al niet veel beter. Je ziet nog regelmatig computers waarop geen (of geen werkende) USB-poorten zitten, waar Windows XP op 128 Mb aan geheugen moet draaien (en dus niet performt) en toetsenborden die zo versleten zijn dat de letters er af zijn (en je dus blij bent dat je redelijk blind kunt typen). Zo af en toe raak je er een beetje geïrriteerd van als je weer eens een minuut moet wachten voordat je tussen twee schermen kunt wisselen. Of dat je alleen nog maar naar het inlogschem van Gmail wilt gaan, maar dat het goedbedoelde pornofilter van het internettentje dan automatisch je scherm afsluit.

In de middag nemen we eerst een stukje de metro en dan wandelen we in de wijk Palermo, uiteraard een wijk met een Italiaans verleden. We eten er dan ook goede ravioli en fettuccini voordat we via een fikse wandeling en een taxirit bij het River Plate-stadion komen. Het is even zoeken, maar na een paar keer vragen zijn we bij de juiste ingang en mogen we naar binnen. Langzaam stroomt het stadion vol terwijl het is gaan regenen. Toen we in de middag ons hostel verlieten, was het zonnig en warm, dus we zijn in T-shirt en hebben geen trui of jas bij ons. Tijdens de wedstrijd is het droog, maar we hebben het niet bepaald warm.

De Argentijnen beginnen overdonderend en staan al snel met 2-0 voor. Het lijkt een afdroogpartij te worden, maar ze verslappen en Uruguay komt nog voor de rust op 2-1. Na de pauze wordt er nauwelijks meer gevoetbald. Argentinië hoeft niet meer zonodig en Uruguay heeft onvoldoende kwaliteit om het Argentinië echt moeilijk te maken. Het blijft dat ook 2-1 en dat is na vijf wedstrijden weer eens een overwinning voor de thuisploeg. Blijkbaar was onze steun van positieve invloed. Ze gaan zich wel weer kwalificeren voor het WK van 2010. Het bijwonen van deze voetbalwedstrijd verschilde niet erg van het bijwonen van een vergelijkbare voetbalwedstrijd in Nederland. Ook hier is het publiek het zelden met de scheidsrechter eens en het aantal keren dat we "hijo de puta" voorbij hebben horen komen loopt in de tientallen.

Terug in de taxi komt de regen met bakken uit de lucht. Zodra Dee en Ivan zich bij ons hostel melden, zoeken we dan ook een restaurant dichtbij huis. Onder het genot van een wijntje en vier stukken vlees met friet, kletsen we weer even bij. Ongemerkt is het laat geworden en nemen we weer afscheid van elkaar. Wie weet zien we elkaar de komende tijd nog in Argentinië, want zij blijven er nog twee maanden en wij gaan hier ook nog rondtrekken.

12 oktober 2008: Buenos Aires

Na onze laatste nacht in kamer 4, verkassen we vandaag voor een nachtje naar een dormitory voor vier personen omdat er die nacht geen tweepersoonskamer beschikbaar is. Daarna kunnen we weer terecht in een andere kamer.

In Buenos Aires zijn de winkels en andere bedrijven sowieso altijd pas laat open. Vandaag is het zondag en dan komt het leven echt pas rond een uur of twee een beetje op gang. De straat Florida is enigszins een uitzondering. Het is een beetje de Kalverstraat van Buenos Aires en daar gaan de winkels wel rond elf uur open. We zijn op zoek naar een nieuwe USB-stick, want onze oude heeft het begeven. Als we uiteindelijk op de weg terug naar het hostel een stuk uit het centrum zitten, komen we bij de goedkopere zaakjes. Planeta Zenok heeft de beste deal en we besluiten daar ook nog een handzame USB-harde schijf te kopen, min of meer ter vervanging van onze eerder gestolen iPod die we als back-up gebruikten. Nu zijn we weer helemaal voorzien en kunnen we hopelijk weer even vooruit.

Op zondag moet er een vlooienmarkt zijn in de wijk San Telmo. Dat is vlakbij ons hostel en we nemen er een kijkje. Er is weinig oud spul te krijgen, maar het is er gezellig druk. Op een pleintje verderop speelt een man goede muziek op zijn gitaar. Dat draagt weer bij aan de sfeer.

Nadat we eerst nog wat geïnternet hebben, halen we boodschappen voor het avondeten. We gaan weer eens zelf koken, want we hebben zin in groente. In de wok van het hostel maken we een prima maaltijd vol vitamines. Even genieten! We slapen allebei bovenin een stapelbed en we zien wel wie er vanavond laat nog onder ons komen te liggen.

13 oktober 2008: Buenos Aires

Als je aan Argentinië denkt, dan denk je aan dingen als rundvlees, dwaze moeders, Maradona, tango en… Eva Perón, alias Evita die al weer 56 jaar geleden veel te jong is overleden. Hoog tijd dus om deze dame postuum wat eer te bewijzen. Ze ligt begraven op begraafplaats Recoleta). Dat is een prachtige begraafplaats midden in Buenos Aires, waar alleen maar mensen liggen die of heel veel geld hebben, of die hoge functies hebben bekleed in politiek of leger. Het is gelukkig niet zo erg druk op deze regenachtige maandag, ondanks dat het vandaag een feestdag is hier in Argentinië. Het is Columbusdag en dat betekent een lang weekend voor de Argentijnen. Veel mensen zijn er dan ook lekker een paar daagjes op uit.

Het graf van de familie Duarte valt niet echt op tussen alle andere pracht en praal, behalve dat het er veel drukker is dan op andere plekken op de begraafplaats. Dat maakt het wel makkelijk om het graf van Evita te vinden. Ga achter de Japanners aan en je komt bij haar uit. Als je een paar plaatjes geschoten hebt, heb je het ook wel weer gezien. We lopen een stukje verder richting het Evita-museum en doen ons onderweg tegoed aan koffie met een gebakje. Er zijn zeer veel en zeer goede banketbakkers in Buenos Aires. Argentijnen houden erg van zoet en daar speelt men graag op in.

Het Evita-museum gaat pas om 13 uur open. We hadden het kunnen weten, want alles gaat hier pas laat open. Daar gaan wij vroege vogels natuurlijk niet op wachten. Zulke trouwe Evita-fans zijn we niet. We bekijken de Italiaanse wijk Palermo en eten in een shopping Mall. Er zit een levensgrote supermarkt naast waar we verlekkerd rondlopen. We doen er wat inkopen en staan vervolgens bijna een half uur te wachten bij de kassa omdat er veel te weinig kassa´s open zijn.

Bij het hotel lezen we wat en eten we een kliekje van gisteravond, aangevuld met wat verse spullen. We maken het niet laat vandaag.

14 oktober 2008: Buenos Aires

We worden wakker van de wekker. Vanochtend moet Rob even wat bloed af laten nemen ter voorbereiding van zijn mogelijke opname in Hospital Italiano. We komen bij een balie waar het lopende band-werk lijkt. Vele tientallen mensen lopen er met flessen gevuld met urine rond. We zien zelfs iemand die een 5 liter-fles voor een flink deel heeft weten te vullen. We weten niet wat voor opdracht die van de arts heeft meegekregen, maar het ziet er indrukwekkend uit!

Als Rob aan de beurt is, blijkt dat we ons op een verkeerde plaats gemeld hebben. We hebben ons gemeld op de ons doorgekregen plek, maar die plek is onjuist. Rob is een patiënt uit Nederland zonder een Argentijnse ziektekostenverzekering, dus hij moet naar een privélaboratorium! Die zit een straat verderop. Vooraf betalen uiteraard, maar dat zijn we inmiddels wel gewend. Voor 74 Pesos zijn we wel direct aan de beurt, dat is wel weer prettig. Een paar minuten later en enkele buisjes bloed armer staan we al weer buiten, want het is een klusje van niks.

Rob moet nuchter verschijnen in het laboratorium, dus we hebben nog niet ontbeten. Tijd dus voor een bak café con leche met enkele empanadas. Op het treinstation kijken we naar de treintijden naar Tigre. Dat is een plaatsje enkele tientallen kilometers ten noordwesten van Buenos Aires en daar willen we morgen een kijkje nemen. Terug in het hostel bekijken we de reisopties voor de komende periode en gebruiken we de lunch. We lopen weer een stukje de stad in en bemachtigen twee kaartjes voor een tangoshow van vanavond. We weten eigenlijk totaal niet wat ons precies te wachten staat, maar we zien het wel. Je kunt niet in Buenos Aires geweest zijn en niets van tango hebben meegepikt. We zijn in ieder geval benieuwd.

Eerst even de nieuwste verhalen en foto´s via internet versturen en dan op naar het hostel om een oer-Nederlandse maaltijd te maken: aardappels met bloemkool en een gehaktbal. Het tango-gebeuren begint pas om 22 uur, want niets in Argentinië begint vroeg. En als wij ons om 21.45 uur bij de ingang van café La Cumparsita melden, zijn we de eersten en zijn ze nog bezig de boel aan het inrichten. Een paar tentjes verderop nemen we eerst maar een wijntje. Ruim een half uur later zit er al één ander stel aan een tafeltje en zijn de muzikanten begonnen. Twee jongemannen doen keyboard en een soort van gitaar, terwijl een beduidend oudere man op zijn accordeon speelt. Het klinkt allemaal niet slecht, alleen is de ambiance nogal treurig met maar 4 man publiek. Er kijkt nog iemand toe en die komt niet veel later het podium op. Het blijkt een zanger van het Argentijnse levenslied. Zijn foto hangt ook aan de muur tussen andere lokale grootheden (voor ons allemaal onbekend.

Zo af en toe is er een jong, ingehuurd stel, dat een tango danst tussen het publiek en het podium. Ze kunnen het goed, dat kunnen wij als niet-kenners nog wel zien. Het aanbod om met hen te dansen slaan we beleefd af. Met onze hike-schoenen en afritsbroeken zijn we er niet bepaald op gekleed (maar we hebben niks fatsoenlijkers bij ons) en wij zijn toch al niet van die dansers. Er zijn inmiddels nog enkele mensen gearriveerd, maar nog voor twaalven gaan er ook al weer mensen weg. Het volk wat daarna nog binnenkomt, valt in de categorie "gladde, foute jongens met knappe, foute dames". Wij hebben het dan ook wel zo´n beetje gezien en vragen de ober om de rekening. Bij ons entreekaartje zat ook een glas wijn inbegrepen en daarnaast hebben we allebei nog een glas water besteld. We hoeven van de ober niets te betalen, "alleen een fooi". Rob geeft hem 10 pesos (2,30 euro) en dat moet voldoende zijn voor twee glazen water. Zegt de ober "10 mas". Die mafkees vraagt gewoon keihard om een hogere fooi. Nou, echt niet! Hij doet het maar lekker met die 10 pesos en moet blij zijn dat we die 10 pesos aan fooi niet terug vragen. Grappenmaker... Terug in het hostel nemen we nog een afzakkertje aan de bar, waar het nog gezellig druk is.

15 oktober 2008: Buenos Aires

We hadden bedacht vandaag naar Tigre te gaan. We zijn nogal laat naar bed gegaan en zijn er dan ook dusdanig laat uit, dat we besluiten Tigre te laten schieten. Nadat we ontbeten hebben, gaan we eerst op zoek naar een nieuwe batterij voor Rob´s horloge. Die is er gisteren mee gestopt en hoewel hij nu spontaan weer loopt, lijkt het ons een kwestie van tijd voor de batterij helemaal leeg is. Bij de eerste horlogetent hebben ze niet het goede batterijtje. Bij de tweede (categorie Rolexen e.d.) verwijst men ons netjes door naar een ander tentje 50 meter verder. Een kwartiertje hebben ze nodig, dus we lopen maar een rondje in de shopping mall. Als we ons twintig minuten later weer melden, geeft men te kennen dat men dit batterijtype toch niet heeft, maar... dat de batterij prima is. Als het horloge er mee gestopt is, ligt dat volgens hen niet aan de batterij. Hmmm... Nu maar afwachten hoe lang het horloge het volhoudt.

Met de metro gaan we met de groene lijn mee naar halte Olleros. Daarvandaan is het maar een klein stukje lopen naar allerlei parken die met elkaar zijn verbonden. Onderweg pikken we wat spullen voor de lunch op bij een lokale Carrefour. Ook hier duurt het weer een eeuwigheid bij de kassa. Wat een vreselijke inefficiëntie! Dankzij deze tijdverspilling is het buiten opgehouden met regenen, ieder nadeel heeft zo zijn voordeel.

Tussen de lokale golfbaan en het Hipódrome genieten we van de zojuist gekochte lunch, terwijl een waterig zonnetje doorbreekt. Het park zelf valt een beetje tegen. Het is allemaal nogal drassig door de gevallen regen en er lopen autowegen doorheen. Als je niet oppast wordt je overreden of nat gespetterd door een bus of auto. Vlakbij Plaza Holanda is het wat rustiger qua verkeer en kunnen we lekker in het zonnetje op een bankje zitten. We lezen een tijdje en als we dat zat zijn pakken we de metro terug naar het centrum. We slaan boodschappen voor het avondeten in, internetten wat en de rest van de avond hebben we genoten van de heerlijke rode wijn die we bij de zelfgemaakte pasta met vis dronken. Al met al een uiterst relaxed dagje!

16 oktober 2008: Buenos Aires

Een bekende wijk in Buenos Aires is La Boca. Hier speelt ook Boca Juniors, de voetbalclub waar Maradona groot is geworden. De wijk is beroemd vanwege zijn gekleurde huizen bij het water, maar ook wat berucht vanwege de onveiligheid in de wijk. Vandaag is het tijd om deze wijk te bezoeken en we wandelen op onze hoede richting de plek waar de gekleurde huizen moeten staan. Van criminaliteit o.i.d. is niets te merken deze ochtend en we bereiken dan ook gemakkelijk en ongeschonden Caminito de plek die we zoeken. In de wijk zie je helemaal geen toeristen, maar opeens zie je er vele honderden. Dan weet je dat je op de juiste plek bent aangeland. Busladingen vol mensen worden hier uitgespuugd om foto´s te nemen. Het is allemaal wel erg toeristisch allemaal. Je kunt met van alles tegen betaling op de foto. Met tangodansers, met iemand die op Maradona lijkt (vindt hij zelf), met de gekleurde huizen zelf, noem het maar op. Het zijn eigenlijk maar een paar straten, gevuld met cafés, restaurants en souvenirwinkels. Maar goed, het is wel aardig om even gezien te hebben. Na een half uurtje hebben we genoeg gezien en wandelen we weer terug naar ons hotel.

De middag is gevuld met ziekenhuisbezoek. Eerst moet er een ECG gemaakt worden van Rob (paar minuten werk, levert enkele prachtige grafiekjes op op een A4-tje). Vervolgens een gesprekje met de anesthesiste die aangeeft wat Rob wel en niet mag eten voor de operatie en tot hoeveel uur van tevoren. Dit alles is zo gepiept en dan is het pas 14.45 uur en we hebben een afspraak met de arts staan om 18 uur. Gelukkig kan die een uur naar voren en denken/hopen we minder lang te wachten. In de tussentijd verkennen we de buurt van het ziekenhuis en werken we per persoon een kwart kilo Italiaans ijs naar binnen. Uiteindelijk blijkt het eerder geholpen worden ijdele hoop, want even over zessen is Rob pas aan de beurt. De arts doet eigenlijk helemaal niets. Hij onderzoekt Rob niet en schrijft alleen een briefje waarmee we morgen naar iemand van de planning moeten om een operatiedatum te prikken. Een behoorlijk zinloos consult eigenlijk, maar ja. Nog geen duidelijkheid over het moment van opereren dus.

We halen Chinees en dat smaakt best goed. Ook nu smaakt de Argentijnse wijn er weer prima bij (we zullen moeten afkicken in Azië!). In het hostel kletsen we nog wat en dan duiken we ons bed weer in.

17 oktober 2008: Buenos Aires - Mendoza

We ruimen onze rugzakken weer in, want vandaag willen we Buenos Aires verlaten. Na het ontbijt stallen we deze in "the luggage room" en gaan we weer op naar Hospital Italiano om een afspraak voor de operatie te plannen. Hopelijk lukt het dit keer en komt er duidelijkheid! De metrorit en de daaropvolgende wandeling naar het ziekenhuis kennen we inmiddels op ons duimpje. We melden ons bij ene Larisa die ons duidelijk maakt dat eerst een andere arts ons nog wil zien en dat we daarna pas een datum kunnen prikken. Wat?! De arts die we gisteren hebben gezien is dus niet degene die gaat opereren, maar een collega van hem, of beter gezegd: zijn chef. Dat maakt het consult van gistermiddag alleen maar zinlozer. De arts die wel gaat opereren is er momenteel niet, want hij is druk bezig met een operatie. Of we dinsdag even terug kunnen komen, dan kan hij Rob zien en kunnen we wat plannen, waarschijnlijk binnen enkele weken. Dat lijkt ons geen goed plan, want dan zitten we nog 4 dagen langer in Buenos Aires zonder een duidelijke operatiedatum. We besluiten dan ook af te zien van een operatie en hopen dat de liesbreuk net als nu niet voor problemen zal zorgen totdat we weer terug in Nederland zijn. De toekomst moet uitwijzen of dit een verstandig besluit is...

Het blijkt toch niet gemakkelijk om het Argentijnse ziekenhuissysteem te doorgronden, zeker niet als je slecht Spaans spreekt. De meeste mensen in het ziekenhuis spreken slecht Engels, zelfs de artsen. Ze doen overigens wel hun best om je te helpen, dat dient gezegd te worden. Het duurt echter allemaal erg lang en het is meestal niet duidelijk wat de procedure is of hoe lang iets nog gaat duren. Wel een beetje jammer van alle tijd en moeite die we er in hebben gestopt, maar het is niet anders. We willen door met onze reis en nemen het risico op de koop toe.

Terug in het hostel kopen we bustickets naar Mendoza. Deze plaats is het hart van de wijnregio van Argentinië en ligt 1037 kilometer ten westen van Buenos Aires. In ruim 14 uur tijd verwachten we daar te komen en dan is het 7.10 uur de volgende morgen. We hebben nog wat contact met het thuisfront via MSN en dan is het tijd om met de metro naar Retiro, de busterminal van Buenos Aires, te vertrekken.

Even tijd voor wat zaken die ons de afgelopen dagen zijn opgevallen in Buenos Aires. De winkels en eet- en drinktentjes gaan erg laat open. Probeer niet om 10 uur op pad te gaan voor een nieuwe spijkerbroek. Je hebt meer kans om 10 uur 's avonds! Drogisterijen/apotheken lijken echter allemaal 24 uur per dag open te zijn. Als om 3 uur 's nachts je tandpasta op is, hoef je niet te wanhopen.

Op kruispunten zonder stoplichten krijgt/neemt/heeft soms links en soms rechts voorrang. Wij worden er geen wijs uit, maar wij rijden gelukkig toch niet met de auto door hartje centrum. De Peugeot 504 (ja, ze bestaan nog) is hier erg populair als taxi. We hebben er hier meer gezien dan ooit tevoren. Verder heerst er een groot tekort aan muntgeld. Afgelopen maandag was de metro gratis. Wij dachten dat dat kwam omdat het een nationale feestdag was. Men bleek echter onvoldoende kleingeld te hebben voor de kaartverkoop en noodgedwongen opende men voor niets de poorten. Ook nu nog kun je niet voor 9 pesos een tienrittenkaart kopen met een biljet van 10 (want ze hebben onvoldoende pesos op voorraad om een peso terug te geven), maar krijg je 11 ritten voor 9,90 pesos en een dubbeltje terug. Overal in de stad zie je A4-tjes hangen met "gepast betalen s.v.p.", want de meeste winkeliers zitten met een vergelijkbaar probleem.

In ons hostel hangen de huisregels op de deur van de kamer. Er zijn drie regels waar niemand zich aan houdt: (1) er mag niet gerookt worden in het hostel, maar blijkbaar is de onderste verdieping een uitzondering op de regel, want daar wordt de hele dag door gerookt, (2) je mag geen alcohol meenemen het hostel in, maar elke avond nuttigen we een fles wijn bij het avondeten en daar doet niemand moeilijk over en (3) na 0.00 uur moet het stil zijn, maar pas tussen 3 en 4 uur zet de dj de harde discomuziek pas uit. Gelukkig slapen wij na de eerste drie nachten een paar etages hoger en hebben we daar geen last meer van. Tot slot voor dit moment is de gemiddelde haar van mannen in Argentinië een stuk langer dan dat van Nederlandse mannen. Lang haar is hier duidelijk in de mode. Op straat en op tv moet het over de oren en natuurlijk wordt ook de nek bedekt. Het is maar dat je het weet als je deze kant op komt...

De bus van Rapido Argentino vertrekt zoals het hoort keurig op tijd om 17 uur richting Mendoza. Het is weer zo´n lekkere luxe bus met brede, lederen stoelen die vrijwel helemaal plat kunnen. We doen er bijna twee uur over om de stad uit te komen. Dat komt deels door het vele verkeer en deels omdat we nog enkele andere opstaphaltes in andere delen van de stad aandoen om reizigers op te pikken. Het wordt daarna al snel donker en omdat er een vrij slechte film opgezet wordt, vallen onze ogen al vroeg in de avond dicht.

18 oktober 2008: Mendoza

Drie kwartier later dan gepland, maar nog altijd mooi op tijd in de ochtend zijn we in Mendoza. Het is een kwartier lopen naar het centrum vanaf de busterminal en nog tien minuten naar het reeds door ons geboekte hostel. We schrijven ons in en mogen nog even ontbijten als we dat willen. Heel aardig, maar we hebben net in de bus al wat gekregen. We houden het bij een glas melk en internetten wat in het hostel. We krijgen al snel de sleutel van de kamer en het ziet er aardig uit allemaal. Helaas kunnen we niet nog twee nachten bijboeken, het hostel heeft geen tweepersoonskamers meer beschikbaar. Er zit niets anders op dan vandaag even op zoek te gaan naar een andere slaapplek voor morgen en maandag. Als we ons een beetje opgefrist hebben, lopen we in het zonnetje naar het stadscentrum. Er wonen in de stad ruim 120.000 mensen, dus het is nog wel een beetje overzichtelijk allemaal.

We zien een outdoorwinkel en Rob scoort daar een nieuwe afritsbroek. Hij wil graag een nieuwe, want hij is niet erg tevreden met één van de meegenomen broeken. Die is te warm, niet afritsbaar, de rits staat steeds op de tochtstand en het klittenband van één van de zakken laat steeds los. Kortom: dat is geen gelukkige keus geweest en daar gaan we nu iets aan doen. We vinden ook een tweepersoonskamer in het centrum, maar die is niet helemaal wat we willen. Hij is wel erg basic met twee losse bedden, je moet door een andere kamer om bij je eigen kamer te komen en er is een gemeenschappelijke douche die er niet al te fraai uitziet. We denken er nog even over na. De afritsbroek is wat te lang en we vinden een heel leuk zaakje "La Casa de la Modista" aan de rand van het centrum. Daar kunnen ze de broek wel korter maken in 40 minuten. Rob wil het klittenband van de broek graag vervangen door een rits, maar dat is geen goed plan volgens deze mensen die er verstand van hebben. Ze hebben een betere idee: twee metalen drukknopen op elke zak. Lijkt ons een goede oplossing en ze doen het nog steeds in 40 minuten. Wij gaan in de tussentijd even wat eten en drinken in de binnenstad.

Terwijl er naast ons twee mannen zingen en instrumenten bespelen, genieten wij van diverse lekkere dingetjes. Als de maag weer gevuld is, gaan we nog enkele hostels af en bij één die we per ongeluk onderweg tegenkomen is het raak. De dame des huizes heeft nog wel een kamer vrij en die ziet er goed uit. We boeken die maar vast voor de komende twee dagen. We gaan terug naar het hotel en als we weer in de stad zijn, zit de winkel waar Rob´s nieuwe broek vermaakt wordt dicht. Er gaat hier nogal veel dicht zo tussen 13 en 17, dus we hopen maar dat ze nog weer open gaan later deze middag. Anders halen we die broek wel maandag op. In het hart van het centrum zit een hele grote internetzaak met de naam WH Internet & Games. Zo groot en professioneel zijn we ze tijdens onze reis nog niet tegengekomen. Nieuwe pc´s, platte beeldschermen, overal een microfoon, webcam en twee USB 2.0-aansluitingen en een ongekende uploadsnelheid. Hulde! Dit zou je als wereldreiziger in elke stad willen vinden!

Als we om 17.30 uur weer buiten lopen, zien we dat vrijwel alle winkels weer open zijn. Dat geeft moed voor het kunnen ophalen van de broek. Die is inderdaad klaar en we laten gelijk nog even een andere broek maken waar een naad van gescheurd is. Helemaal tevreden stappen we weer naar buiten.

In het hostel houden we een wat late siësta voordat we vlees van de bbq gaan eten bij La Barra. Dit eettentje op de straat Belgrano wordt warm aanbevolen door de Lonely Planet. En inderdaad, het vlees en de service zijn uitstekend, dat dient gezegd, maar voor Argentijnse begrippen is het er erg duur. We besluiten de avond met een Italiaans ijsje. Het stikt hier van de ijscoboeren en tot nu toe zijn ze allemaal van een heel behoorlijk niveau.

Zondag 19 oktober 2008: Mendoza

Het is vandaag Moederdag in Argentinië (Dia de la Madre) en al dagenlang zie je op alle winkelruiten aankondigingen hiervoor staan. Het lijkt wat raar Moederdag in oktober, maar ja, het is hier natuurlijk nú voorjaar. We denken vandaag dan ook de hele dag een beetje extra aan onze moeders! ;-) Vannacht is in Argentinië de zomertijd ingegaan. Later zal blijken dat dit slechts gedeeltelijk het geval is, maar daarover morgen meer. Omdat we maar één nacht terecht konden in ons hostel, verkassen we naar een ander. Het wordt het Quinta Rufino Hostel. Het is nog wat vroeg om in te checken, dus we laten onze rugzakken nog in het oude hostel en gaan wat wandelen door de stad.

Aan de westkant van de stad is een groot park en dat is ons doel. Het is nog erg rustig zo op zondagmorgen. Mensen laten hun hond uit en we zien een dronken en slaperig iemand die door de politie wordt aangespoord door te lopen i.p.v. op een stoepje te blijven luieren. Door de hele stad loopt een irrigatiesysteem. Water vanuit de Andes wordt zo overal heen getransporteerd. Dat maakt het hier zo vruchtbaar: bijna dagelijks volop zon en toch geen dorre akkers en plantsoenen. Het is niet voor niets het wijngebied van Argentinië.

Vandaag is niet alleen de marathon van Amsterdam, maar er is ook een hardloopwedstrijd in Mendoza. De 10 kilometer is aan de gang in en om het park en wij bekijken de rennende deelnemers waarvan de een meer talent heeft dan de ander. Sommigen moeten al wandelen na drie kilometer, maar dat zie je bij alle grote hardloopwedstrijden. Rob kijkt wat jaloers toe en had graag meegelopen vandaag. Vanaf halverwege 2009 moet hij zijn kans maar weer grijpen.

Als we ons hebben geïnstalleerd in het nieuwe hostel, lopen we naar de stad. Er is hier maar weinig open op zondag, op wat eet- en drinkgelegenheden na. Op de Avenida Sarmiento (voetgangersgebied) installeren we ons op een terras voor een gezamenlijke pizza. Er zit een hoop groente op, dus dat moet gezond zijn denken we maar.

Bij WH aan Avenida San Martin internetten we wat. Lekker zo'n computer die het gewoon goed doet! Op de terugweg naar het hostel bezoeken we een flinke Carrefour waar we ingrediënten voor een soep kopen. In het hostel staan The Simpsons op en lezen we nog wat voordat we aan de soep beginnen. Met wat stokbrood er bij is dit een prima maaltijd. Het is nog niet laat als onze ogen dicht beginnen te vallen.

Maandag 20 oktober 2008: Mendoza

Als het goed is worden we vandaag om 9.00 uur opgehaald door mensen van reisagentschap Betancourt. We zitten dan ook even over acht aan het ontbijt in het hostel. De televisie staat aan en met laat nog maar eens de beelden zien van de gisteren gespeelde derby tussen River Plate en Boca Juniors. Boca Juniors won met 0-1 en drukt daarmee River Plate naar de allerlaatste plaats.

Op de televisie is ook de tijd voortdurend in beeld en volgens ons klopt die tijd niet, omdat gisteren de klok een uur vooruit is gegaan. Of hebben wij het soms verkeerd? Na het ontbijt zoeken we het uit op internet. Het blijkt dat de klok wel een uur vooruit is gegaan, maar dat een groot aantal, vooral westelijk gelegen provincies weigert mee te doen aan deze landelijke regeling. Mendoza is een van deze weigerachtige provincies en dus is het geen 8.30, maar 7.30 uur en duurt het nog even voor we opgehaald worden.

Twintig minuten te laat, maar ruim op tijd voor Zuid-Amerikaanse begrippen, rijdt er een busje voor en gaan we op pad. Onze bestemming ligt net voor Cacheuta, zo'n 30 kilometer ten westen van Mendoza. Onder begeleiding van gids Diego, die normaal leraar is, maar deze maandag blijkbaar even niet. We wandelen een bescheiden bergje op en stijgen daarbij van 1200 naar 2100 meter. Het is niet al te steil, maar de losse ondergrond maakt het lastig en dan vooral de weg terug. De uitzichten zijn erg mooi, vooral de besneeuwde toppen  van de 6962 meter hoge Aconcagua. Dit is het hoogste gebergte van het westelijk halfrond.

Op de top van ons daarbij vergeleken heuveltje, eten we een broodje en genieten we van het inmiddels verkregen uitzicht. Naar beneden kost minder kracht, maar vergt erg veel van ons concentratievermogen. Voortdurend glijden we half uit met al dat losliggend gesteente. Een paar keer landen we daadwerkelijk op handen en billen. Meer dan wat schrammetjes en een vieze broek houden we er gelukkig niet aan over.

Diego spreekt totaal geen Engels en ons Spaans is erg basic, dus onze conversatie tijdens deze hike blijft tot simpele zinnetjes over en weer beperkt. Aan het eind van de middag worden we weer in het centrum van Mendoza afgezet. Hoewel het soms wat lastig wandelen was, hebben we toch een goede dag achter de rug en een hoop mooie dingen gezien. Behalve de indrukwekkende bergen om ons heen, met name veel kleurrijke bloemen.

We halen een paar mooie stukken vlees bij de supermarkt en met wat groente en een fraaie fles wijn erbij hebben we een heerlijk diner.

Dinsdag 21 oktober 2008: Mendoza

Vandaag gaan we actief bezig zijn combineren met de geneugten des levens. We gaan o.a. wijn proeven en rijden op de fiets langs verschillende bedrijven in Maipú. Nadat we eerst via Skype de vader van Rob hebben gefeliciteerd, gaan we per bus naar Maipú. Een vrouw die bij ons in de rij staat voor de bus, wijst ons er op dat we niet met geld in de bus kunnen betalen, maar dat we een speciale elektronische kaart nodig hebben. We regelen er één dertig meter verderop bij een winkeltje en pakken de eerstvolgende bus.

In de bus blijkt dat je wel met geld kunt betalen, maar alleen met muntgeld. Dat had achteraf 3 pesos gescheeld, de prijs van de kaart zelf. Zo'n kaart is eigenlijk alleen handig als je vaker met de bus reist. In Maipú aangekomen, stappen we een rotonde te vroeg uit en we lopen de laatste anderhalve kilometer. Bij Mr. Hugo regelen we twee mountainbikes. We krijgen er een kaart bij en twee flesjes water. Het is al over enen, dus het lijkt ons verstandig eerst iets te eten voordat we allerlei wijnen gaan proeven.

Een kilometer of vijf van de start ligt Bodega Di Tommaso. We fietsen er heen, bestellen alvast de lunch en proeven vervolgens vier wijnen terwijl de lunch wordt bereid. Ze smaken verschillend, maar we vinden ze allemaal goed smaken. Daarna krijgen we nog een interessante rondleiding. Zo wisten wij niet dat wijn gerijpt in vaten van Frans eiken, duidelijk anders smaken dan wijn gerijpt in vaten van Amerikaans eiken en dat ze de vaten van ruim 200 liter slechts drie maal gebruiken.

Onze lunch is niet heel veel, maar wel zeer smakelijk. We nemen er een flesje Malbec bij die we net geproefd hebben. Onze volgende stop is bij Laur,een bedrijf dat voornamelijk olijven teelt en verwerkt tot olie en andere producten. Er blijkt nog redelijk veel water in een olijf te zitten. Daarentegen zit er in de pit weer meer olie dan gedacht. Die persen ze ook uit. Van een olijfboom komt ongeveer 100 kilo olijven af en dat levert uiteindelijk 7 liter olie op. We proeven nog wat olijven en olie en dan fietsen we wat kilometers terug.

Bij de laatste plek die we aandoen, maakt men likeuren, chocolade, marmelade en tapenades. De rondleiding is drie keer niks, maar in de prijs inbegrepen is het proeven van wat zaken. Dat bevalt ons beter en we kopen nog een pot met pittige tapenade. Nadat we de fietsen ingeleverd hebben, krijgen we nog een glas wijn van Mr. Hugo en kletsen we nog wat met twee Nederlanders en een Canadees stel. Van Mr. Hugo mogen we onze glazen blijven vullen, maar we moeten weer met de bus terug naar Mendoza.

Drie kwartier later zijn we weer in het centrum en lopen we terug naar ons hostel om onze spullen op te halen. We moeten nog een beetje opschieten, maar met een taxi zijn we nog op tijd bij de busterminal voor de bus naar Bariloche. Na het avondeten en een stukje film, vallen we wat ongemakkelijk liggend in slaap.

Woensdag 22 oktober 2008: Bariloche

Het is een vrij lange rit met Andesmar met wat mindere stoelen en wat minder ruimte dan we in Argentinië gewend zijn. Rond 7 uur schijnt de zon volop en schuiven we de gordijnen open. We zijn inmiddels in Neuquén aangekomen waar het landschap niet erg bijzonder is. Wellicht zijn we vannacht in het donker langs mooie dingen gereden?

Tijdens de nacht zijn onze twee appels ons ontnomen. Toen we een provinciegrens overgingen was er een controle op fruit. Dat mag niet van het ene naar het andere gebied vervoerd worden. Men is bang dat er dan bepaalde ziekten worden overgebracht. We wisten wel dat we geen fruit e.d. mogen vervoeren naar Chili, maar binnen Argentinië, daar hadden we geen weet van. Toen een vrouw de bus controleerde, zag ze boven de slapende Brigitte een plastic zakje met twee appels. Die werden dus in beslag genomen nadat de wakker gemaakte Brigitte had "bekend" dat die van ons waren. Jammer, maar helaas.

Na het ontbijt is het tijd voor de bingo! Iedereen die mee wil doen krijgt 24 nummers op een briefje en wie ze het eerst allemaal gehoord heeft, wint een fles wijn. We moeten goed luisteren, want de nummers komen in het Spaans. Helaas gaat de wijn aan onze neus voorbij, een andere vrouw gaat er mee aan de haal.

Er worden weer enkele, dit keer niet onaardige, films vertoond en dat doodt de tijd. Als we dichter bij Bariloche komen, wordt het landschappelijk interessanter. We zien de bergen liggen en rijden langs meren omgeven door bomen. Het lijkt zo af en toe wel een schilderij! Vlak voor Bariloche is er een politiecontrole. Dat heb je wel vaker in Zuid-Amerika. Dan laat je even je paspoort zien, soms vragen ze waar je vandaan komt en waar je naar toe gaat en wat je komt doen. Zo gepiept, het kost alleen altijd weer 10 tot 15 minuten bij een volle bus. En het komt op ons altijd zinloos over. Controles bij de grens: ok, maar in het land zelf?

Dit keer loopt het anders. Wij laten braaf ons paspoort zien en dat doet iedereen. De Zuid-Amerikaanse jongeman op de stoel voor ons laat ook zijn identiteitsbewijs zien en dat vodje krijgt extra aandacht van de controlerende instanties. Als ze de hele bus gehad hebben, komen ze weer terug bij hem voor wat extra vragen. Hij moet ook mee naar buiten komen, maar even later komt hij toch weer op zijn plek zitten. Het duurt allemaal wel erg lang en niet veel later blijkt waarom.

In het laadruim heeft men een tas ontdekt met daarin een "verdacht pakketje". Alle tassen worden er uit gehaald en iedereen moet aan de hand van zijn papieren bewijsje aantonen bij welke tas hij of zij hoort. Uiteraard blijft die ene verdachte tas over waarvoor niemand zich meldt. Die ene jongen van voor ons in de bus staat inmiddels met handboeien om. Het verdachte pakketje blijkt uit twee delen te bestaan: een vrij groot blok (formaat cornflakespak) en een kleiner blok (formaat halve kilo suiker). Het is met tape omwikkeld en verstopt tussen kleding en een knuffelbeest.

De politie opent pakketje één en er zit een wit goedje in wat wordt geïdentificeerd als cocaïne. Het is prachtig, net een film. Ze doen iets op hun vingertop, proeven er aan en dat is hun wijze van vaststellen. Niemand gebruikt handschoenen en iedereen zit overal aan. De buschauffeurs proeven ook (geen grap, we kunnen het nauwelijks geloven) en volgens hen is het inderdaad cocaïne. Hebben zij hier soms ervaring mee? In het grotere pakket zit samengeperste marihuana.

Uit de tas komt ook nog een pistool met vier kogels. Gezellige jongen, die knaap die in de stoel voor ons zat! Het wordt allemaal uitgestald en de meeste passagiers komen er een paar foto's van maken en dat geldt ook voor ons. We zien niet elke dag drugs en wapens... Het duurt allemaal best lang en gaat er naar onze mening nogal amateuristisch aan toe. Maar ja, het is wel sensatie natuurlijk, daar hebben we wel twee uur vertraging voor over. Het is niet helemaal duidelijk of de drugshond bij een routinecontrole iets geroken heeft in het laadruim, of dat men vooraf getipt is. Hoe dan ook, die jongen is gepakt en waarschijnlijk behoorlijk de sigaar. In Argentinië kom je er voor zoiets niet vanaf met een taakstrafje en zo gezellig zijn de meeste gevangenissen hier niet.

Nadat we eindelijk weer verder mogen met de bus, zijn we al snel bij de busterminal van Bariloche. Het is te ver naar het centrum om te lopen en we nemen een taxi. Hostel 1004 heeft helaas geen tweepersoonskamers beschikbaar. Het lijkt ons een gezellige plek met een weergaloos uitzicht op het meer, de stad en de bergen. Uiteindelijk komen we bij Hostería El Ciervo Rojo terecht. De kamer is niet erg goedkoop (150 Pesos), maar wel zeer ruim, schoon en, niet onbelangrijk, beschikbaar. Dit i.t.t. de tweepersoonskamers in hostels die we eerder in Bariloche probeerden.

We brengen de was weg en kunnen die al na een uur ophalen, dat is snel! Ondertussen wandelen we wat door het centrum van Bariloche. Het is hier helemaal ingesteld op toerisme, dat is wel duidelijk. Nadat we de was weer schoon terug hebben gekregen, eten we nog een flink stuk vlees bij El Boliche de Alberto. Het is er gezellig druk en het eten is er goed. Na alle avonturen van vandaag, vallen we als een blok in slaap.

Donderdag 23 oktober 2008: Bariloche

Na een zoals vrijwel altijd weinig voorstellend ontbijt (waarom kan er nooit een gekookt ei, een plakje kaas en ham en een versgeperste jus d'orange af? ), gaan we langs bij enkele touragenten. We hadden gedacht in deze geweldig mooie omgeving mooie wandelingen te kunnen maken, maar dat valt een beetje tegen. De winter is hier nog maar nauwelijks voorbij en op veel wat hoger gelegen plekken ligt nog sneeuw. Er zijn wel enkele mogelijkheden, maar daarvan zijn de paden ook niet sneeuwvrij. Het is ook pas eind oktober en dan is het vergelijkbaar met april in Nederland.

We willen graag het Nahuel Huapi-meer verkennen en hoe kan dat beter dan per boot? In de middag kunnen we met een flinke boot mee voor een 4,5 uur durende tocht over een deel van het meer. Dat boeken we gelijk maar.

Voor de volgende twee dagen regelen we een kamer in Hostel 1004. Is dat ook maar weer geregeld. Bariloche is dé chocoladestad van Argentinië. Het centrum stikt van de winkels waar je alles op chocoladegebied kunt kopen. Er zit één supergrote winkel met de toepasselijke naam Turista. Als je chocoladeliefhebber bent en daar voor de toonbank staat, loopt het water je uit de mond. Wij kunnen de verleiding ook niet weerstaan en kopen een halve kilo. Wit, melk, puur, heel erg puur, met noten, met allerlei vullingen, van alles. De supermarkt zit om de hoek bij onze hostería en daar halen we wat spullen voor de lunch. Als we dit op onze hotelkamer deels opgegeten en deels klaargemaakt hebben, pakken we bus 20 naar Puerto Pañuelo. Dit 25 kilometer westelijk gelegen haventje is de startplaats van onze boottour. Wel eerst nog even 20 pesos p.p. betalen voor toegang tot het Nationale Park. Heb je dat in Nederland ook als je de Hoge Veluwe op wilt?

Iets van 250 mensen maken deze tocht over het Nahuel Huapi-meer naar Bosque de Arrayanes en Isla Victoria. De boot zit goed vol en dat terwijl we aan het einde van het laagseizoen zitten. Hoe gaat het er hier aan toe in januari, februari? Dan gaan er vast meerdere boten per dag. We varen op La Modesta Victoria. Deze boot is in 1937 in Amsterdam gebouwd en dat maakt ons natuurlijk een beetje trots.

De omgeving bestaat behalve uit water, uit bergen en eilanden, beide veelal voorzien van bomen. Het levert prachtige tafereeltjes op met de zon erbij. We blijven maar foto's maken, de schoonheid houdt maar niet op. Na verloop van tijd geeft het fototoestel aan "Batterij is bijna leeg!". De Nikon-medewerker die deze tekst verzonnen heeft, is vast een Belg, want zodra de tekst vertoond wordt op het scherm kun je helemaal niets meer. De batterij is gewoon leeg, niet bijna leeg! Gelukkig hebben we een extra, opgeladen batterij bij ons en kunnen we al snel verder met fotograferen.

Op de eerste plek waar we stoppen, Bosque de Arrayanes, is er al veel moois te zien, maar het hoogtepunt qua uitzichten is toch Isla Victoria. De bebouwing en de weiden hebben iets Zwitsers en de meren met de bergen en de bomen doen ons meer aan West-Canada denken. Geen slechte combinatie, qua natuur is dit een van de hoogtepunten van onze reis tot nu toe.

Terug in de haven missen we net de bus terug naar Bariloche. Dat betekent een klein half uur wachten. Als we dan toch moeten wachten, dan maar met een uitzicht als deze! Als we weer terug zijn in Bariloche, kopen we El Cordillerano. In deze plaatselijke krant staat de drugsvangst van gisteren op de voorpagina, met een vrij uitgebreid stuk op pagina 2. In de supermarkt scoren we versgegrilde kip en met wat paprika en minitomaatjes hebben we weer een lekkere en gezonde maaltijd. Al met al toch weer een mooie dag zo.

Vrijdag 24 oktober 2008: Bariloche

We verhuizen vandaag naar Penthouse 1004, genoemd naar het kamernummer op de 10e verdieping van Bariloche Center, het hoogste gebouw in de stad. We rekenen af in ons huidige hostel en zetten onze rugzakken alvast in de "woonkamer" van 1004. Zij zorgen er voor dat onze bagage naar kamer 1 wordt gebracht, zodra die kamer is schoongemaakt.

Wij nemen de lokale bus 20 naar het westen en gaan er uit op kilometer 18,6. Daar zit Cordillera Bike, een plek waar ze mountainbikes verhuren. Ze zijn vrij duur, 60 pesos per dag, maar de fietsen zijn erg goed. Je kunt er een route fietsen rondom het Lago P. Moreno Oeste. Om een uur of tien rijden we weg en de beklimmingen en afdalingen volgen elkaar snel op. Al vrij snel komen we bij het startpunt van een wandeling naar de top van Cerro Llao-Llao. Dat is een flinke heuvel waar vanaf je mooie uitzichten moet hebben.

De tocht naar boven wordt op sommige plekken wat bemoeilijkt door omgevallen bomen die het pad versperren. Uiteindelijk wordt ons gezweet en geklauter beloond met prachtige vergezichten. Als er dan ook nog twee roofvogels boven ons hoofd cirkelen terwijl wij op de top staan, is het plaatje helemaal compleet. Tijd om weer op de fiets te springen na anderhalf uur lopen. Regelmatig wordt het uitzicht "belemmerd" door bomen in allerlei kleuren die in voorjaarsstemming zijn. Als er dan even geen bomen staan, zie je gelijk weer de meest fantastische natuur (oordeel zelf a.d.h.v. de foto's!). Na een paar uur trappen zit het er weer op. Het is zeker een aanrader als je in Bariloche bent.

Even iets over drank in Argentinië. Dé nationale drank is mate. Mate ziet er uit als een kruidentheemengsel dat overal te koop is. Je gooit wat van dit mengsel in een speciale mate-beker en daar gooi je heet water op. Het resultaat zuig je door een metalen soort rietje op. Het mengsel zelf blijft achter in de beker, dus blijkbaar zit er een soort zeefje ingebouwd in het rietje. Het wordt blijkbaar snel te slap, want dan gooit men weer wat "kruidenthee" erbij. Water vult men steeds bij uit een thermosfles. Je ziet dan ook werkelijk overal mensen zeulen met een thermosfles. Als je geld wilt verdienen hier, ga dan in de thermosflessen! Mate drink je samen met anderen; het is een sociaal gebeuren hier. Je neemt een of twee slokken van dit blijkbaar nogal bittere goedje, gooit er zonodig wat verse kruiden of heet water bij en geeft hem dan door aan een van je vrienden, familieleden of wat dan ook. Mate drinken is hier net zo gewoon als in Nederland koffie of thee.

Een fles pils is hier standaard rond de 0,7 liter. Er zijn géén kleinere maten te krijgen, behalve van speciale bieren die hier spaarzaam te krijgen zijn. Een grote pils is een liter. In een restaurant is het gebruikelijk om een 2-literfles frisdrank te kopen en dan krijg je er gewoon zoveel glazen bij als je nodig hebt. Je betaalt niet per glas, maar per fles. Soms hebben ze ergens geen grote flessen en dan zegt de ober verontschuldigend "solo chicas", waarmee hij de kleine flesjes (meestal nog altijd 0,5 liter!) bedoelt.

Als we weer terug in Bariloche zijn en ons opgefrist hebben, regelen we een huurauto voor morgen. Het wordt een witte 3-deurs Opel Corsa. We zien hem morgen wel. In de supermarkt regelen we de ingrediënten van ons diner, een zeer smakelijke combinatie van rijst met rundvlees, paprika, ui en sojasaus. Het wordt uiteindelijk een gezellige avond in het hostel.

Zaterdag 25 oktober 2008: Bariloche

Ons doel voor vandaag is om met de huurauto de 7 merenroute te rijden, of in ieder geval een deel van deze route. Deze route loopt van Bariloche via Villa La Angostura naar San Martin de Los Andes en uiteindelijk weer terug naar Bariloche. om 9.30 uur rijden we Bariloche centrum uit in onze Corsa. De eerste 80 kilometer rijden we over een bochtige, maar goed geasfalteerde weg naar Villa La Angostura. De uitzichten zijn vergelijkbaar met die in de omgeving van Bariloche: meren, bergen en bomen. Villa La Angostura is een aardig wintersportplaatsje. Veel outdoorwinkels en er wordt veel gebruik gemaakt van hout in de bebouwing.

We drinken er een dubbele espresso en scoren er een nieuw truitje voor Rob, een Argentijns rugbyshirt. Als je in Argentinië ergens koffie bestelt (of in dit geval espresso), dan krijg je er vrijwel altijd een glaasje water bij. Dat zie je wel vaker, ook buiten Argentinië, maar hier is het veelal Spa Rood. Toch wel apart, maar niet vies en het went snel moeten we zeggen. Nadat we getankt hebben en brood met beleg voor de lunch hebben ingeslagen, gaan we weer op pad.

Vrij snel hierna houdt de Ruta Nacional 231 (die doorgaat naar Chili dat hier op een steenworp afstand ligt) op en slaan we rechtsaf een grindweg op. Ruim 20 kilometer rijden we niet harder dan 40 en meestal minder. Daarna wordt de weg wat beter, of beter gezegd, minder slecht.

We lunchen op een idyllische plek, tussen de bergen, langs een heldere, snelstromende rivier. Het laatste deel van de Ruta Provincial 234 gaat weer over in een goede, geasfalteerde weg. Dat gemak duurt echter maar even voor we de Ruta Provincial 63 opduiken. Deze weg is landschappelijk het mooiste, maar wegtechnisch het gevaarlijkst. Heb je net weer een fascinerend stuk rots in het vizier, moet je weer uitwijken voor een gat in de weg. Een keer zien we een gat voor ons te laat en met 50 km/u schieten we er half in en half over.

Uiteindelijk bereiken we ongeschonden Bariloche. De versnellingsbak heeft wel wat kuren, maar waarschijnlijk was dat al het geval toen we de Corsa meekregen. We slaan eten en wijn in bij de plaatselijke supermarkt. Er is vanavond een wine taste party in het hotel. Iedereen die mee doet, neemt een fles wijn mee en wij dus ook.

Al voor het eten is er punch gemaakt door de staf van het hostel. Ook zijn er hapjes, we worden verwend. Van de punch gaan we vanaf 22 uur naadloos over op de wijn. Er staan bijna 30 flessen wijn op tafel, genoeg te proeven dus. Met wat chips en muziek uit de jaren '80 erbij wordt het een gezellige avond.

Zondag 26 oktober 2008: Bariloche

Gisteravond gingen wij rond middernacht slapen, maar dat geldt niet voor het merendeel van de mensen in het hostel. Veel van hen zijn in de loop van de nacht nog verhuisd naar een discotheek en pas tegen de ochtend naar het hostel teruggekeerd. Als wij om 8 uur aan het ontbijt zitten, is het dan ook geen verrassing dat het nog zeer, zeer rustig is. In de loop van de ochtend en zelfs begin van de middag druppelen de mensen langzaam de woonkamer binnen met kleine oogjes en nog weinig eetlust.

Onze bus naar Puerto Madryn vertrekt om 18 uur, dus we hebben alle tijd om wat te lezen, te kletsen en te internetten. Veel meer dan dat hebben we ook niet gedaan, behalve nog een rondje gelopen door het centrum van Bariloche, waar vrijwel alles, behalve de op toeristen gerichte gelegenheden, gesloten is.

We nemen een taxi samen met iemand anders uit het hostel die met dezelfde bus gaat. De bus van Mar y Valle is vergelijkbaar met bussen die we eerder hadden. Even over zessen reizen we af en niet lang daarna valt de duisternis al in.

Maandag 27 oktober 2008: Puerto Madryn

In Puerto Madryn aangekomen, regelen we een hostel op het busstation. Het kantoortje waar we boeken, zorgt ervoor dat we netjes voor de deur van het Hi! Patagonia Hostel worden afgezet. Al direct nadat we de papieren formaliteiten achter de rug hebben, kunnen we in onze kamer terecht. We hebben weer eens een t.v. op onze kamer. In de praktijk blijkt echter dat we nauwelijks t.v. kijken ook al hebben we de mogelijkheid. Er is zelden iets interessants op Zuid-Amerikaanse t.v.

Als we zijn geïnstalleerd, lopen we langs het strand naar het centrum. We zien direct al in de verte een walvis zijn of haar kunsten vertonen. We zijn hier dus niet voor niets! We drinken een straffe bak koffie bij Havanna en gaan dan aan de slag bij een Telefonica-vestiging om teksten en foto's naar webmaster Richard te sturen. Dat kost wel even wat tijd.

Het is opvallend dat elke straat, sterker nog: elk deel van de straat in het centrum, hier een eigen parkeerwachter heeft. Als je je auto parkeert, krijg je een kaartje en als je weer weg wilt, reken je af. Vreselijk inefficiënt, maar goed voor de werkgelegenheid en even snel gratis parkeren zit er niet in.

Terug in het hostel heeft de computer last van voortdurende virusmeldingen. Rob draait wat anti-Spyware software e.d. en kijkt of hij er wat aan kan doen. Hij verwijdert wat Trojaanse paarden en hoopt dat dat zijn vruchten afwerpt. Terwijl hij bezig is, krijgen we van eigenaar Gaston een mate te drinken. Echt heel lekker vinden we het niet, maar misschien is het een kwestie van wennen. Het smaakt een beetje naar hele sterke groene thee.

Na al het gecomputer, relaxen we even met een Stella Artois in een tentje in het centrum. Er staat ons een bbq te wachten in het hostel, een asado genaamd in Argentinië. Vanaf 20 uur zitten we aan de vlees, vis, salade en wijn (maar vooral vlees en wijn natuurlijk). We hebben een gezellige avond met een jong stel democraten uit Amerika die Mc Cain en Palin maar niks vinden en ene Jenny uit Köln die met drie andere meiden rondreist. We blijven zo laat op dat alle "jonkies" al naar bed zijn. Het moet niet gekker worden...

Dinsdag 28 oktober 2008: Puerto Madryn

Gisteren hebben we voor vandaag een trip naar Península Valdés geregeld via het hostel. We worden opgehaald door gids Martin en we gaan samen met een meisje uit Sao Paulo, Brazilië en een jongen uit Montana, USA. Als we Puerto Madryn uitrijden, komen we langs de grootste aluminiumfabriek van Zuid-Amerika. Twintig kilometer ten noorden van Puerto Madryn betaal je 45 pesos voor toegang tot NP Península Valdés, sinds 1999 behorend tot het UNESCO werelderfgoed.

De belangrijkste attractie van Valdés is de eubalaena australis, oftewel the southern rigth whale, een joekel van een walvis. Die kan 17 meter lang worden en weegt tussen de 40.000 en 80.000 kilo! Een stukje in het park ligt het Centro de Interpretación. Dit nog vrij nieuwe gebouw is niet onaardig, biedt vrij veel informatie over het schiereiland en er is ook een echt skelet van een jonge walvis.

Op weg naar Puerto Pirámides zien we nog een guanacos, een soort groot hert. Het kijken naar walvissen doen we vanaf Puerto Pirámides op een catamaran met een man of 60. Iedereen krijgt een reddingsvest voor het geval we om slaan op de Golfo Nuevo, een inham in de Atlantische oceaan. Brigitte heeft vrij veel last van zeeziekte tijdens deze anderhalf uur durende trip. We zien voldoende walvissen, waarbij je meestal te laat bent met je fotocamera om een echt goede foto te maken. We zien o.a. een moeder met babywalvis spelen naast onze boot. Erg leuk allemaal, zeker de moeite waard.

De lunch gebruiken we in Puerto Pirámides. Provençaalse mosselen voor Brigitte en een vissoep en salade voor Rob. In de middag komen we langs Salinas Grande en Salinas Chica (zoutmeertjes) en gaan we naar Punta Cantor om de zeeleeuwen te zien. Er liggen er vele tientallen lekker te luieren. Ietsje verderop zijn enkele kleine pinguïns te zien die we tot vlakbij kunnen benaderen. Ze zijn totaal niet bang voor ons. De terugreis duurt twee uur, waarvan ruim de helft over gravelwegen. We vragen Martin ons af te zetten bij de busterminal, zodat wij kaartjes kunnen kopen voor morgen. Zijn vrouw heeft een reisbureau en kan ons wel helpen. We hadden het kunnen weten! Ze regelt echter alles netjes voor ons en de prijs is hetzelfde als bij de busterminal, dus we vinden het prima.

We maken ons eigen diner bij het hostel en maken vast een begin met het uitzoeken van de foto's. Van de walvisfoto's kan meer dan de helft gelijk verwijderd worden omdat er vrijwel alleen maar zeewater op staat. Te laat geklikt... We kletsen nog even met een pannenkoeken bakkend stel uit Den Haag voordat we moe maar voldaan ons bed in duiken.

Woensdag 29 oktober 2008: Puerto Madryn - Río Gallegos

Om van Puerto Madryn in El Calafate te komen, moet je eerst naar Río Gallegos en daar overstappen. Vanaf 15 november is RN 40 geopend en dan rijden er ook rechtstreekse bussen. Dat scheelt waarschijnlijk enkele uren, maar het is nu pas eind oktober dus die keuze hebben we niet. De busreis staat gepland om 15.25 uur, dus we hebben eerst nog wat uren in Puerto Madryn.

Om 10 uur moeten we onze kamer uit, dus eerst maar weer alles netjes inpakken, dan is dat maar weer vast geregeld. We willen alvast een slaapplaats regelen in El Calafate. Er is eigenlijk altijd wel vrij gemakkelijk een bed te krijgen als je maar in een dormitory wilt slapen. Wij willen graag een tweepersoonskamer en niet alle hostels hebben er daar erg veel van. Maar tot nu toe is het eigenlijk altijd nog wel gelukt. In vier maanden tijd hebben we nog maar één nacht in een stapelbed in een dormitory geslapen.

In ons hostel kan men via MSN contact leggen met veel andere hostels, ook in Calafate. Dat is erg handig, want dan kan het hostel gelijk aangeven of er een bed beschikbaar is en voor welke prijs. Het huidige hostel geeft gelijk onze namen door en de reservering is geregeld. Zo komen we ook aan ons hostel voor morgen, hostel Nakel Yenu.

Na het ontbijt werken we alle teksten weer bij en die sturen we met verse foto's op, zodat de site up-to-date blijft. Het is heerlijk weer, dus we lopen nog maar even een naar het centrum en weer terug. De wind is aan het draaien van zuid naar noord, dus het is warmer dan de afgelopen dagen. Na de lunch lezen we nog wat in de achtertuin voordat we met de taxi naar de busterminal gaan.

Daar aangekomen bedenken we dat we onze handdoek in het hostel hebben laten liggen. We hebben hem buiten in de zon gehangen om te drogen en daar hangt hij nu nog steeds. Ondanks dat de bus vertraging heeft, is er waarschijnlijk te weinig tijd om hem alsnog op te halen. Het wordt ook wat kostbaar om even op en neer te rijden met een taxi, alleen voor een handdoek. Helaas, we kopen wel een nieuwe binnenkort.

Onze ViaTAC bus vertrekt een uur de laat. Het is wel een heel rustige bus, maar voor een kwart gevuld. Na ruim een uur zijn we in Trelew en daar moeten we ons een half uur vermaken op het busstation, want de bus moet nog een beetje schoongemaakt worden. Daarna is het urenlang rijden door het aan deze oostkant van het land toch ietwat saaie Patagonië. Het is grasland met lage stekelbosjes vanaf het moment dat we wegrijden en als we 's morgens 14 uur later uit het raam kijken, is het uitzicht nog hetzelfde.

Donderdag 30 oktober 2008: Río Gallegos - El Calafate

We worden gewekt voor het standaardontbijt bij elke busreis in Argentinië: twee maal mini geroosterde broodjes met een bakje jam, een rond chocoladekoekje en een bak thee of koffie (naar keuze). Niet bepaald het ontbijt waar we zelf voor zouden kiezen, maar beter dan niets. Om half negen rijden we het terrein van de busterminal van Río Gallegos op.

Er is drieënhalf uur tijd te overbruggen voordat de volgende bus ons naar El Calafate brengt. El Calafate ligt 300 kilometer ten noordwesten van Río Gallegos. Twee dingen helpen ons om de tijd door te komen: er zit een Carrefour direct naast de busterminal zodat we broodjes en een worst kunnen kopen en er is een open draadloze internetverbinding beschikbaar. We kunnen dus even onze e-mail checken en wat internetten. Helaas ontdekt Rob ook dat Feyenoord gisteravond voor de zoveelste keer dit seizoen heeft verloren...

De tweede busreis duurt vierenhalf uur. Het landschap wordt langzaam nog droger. Als we in de buurt van El Calafate komen, gaat het wel wat meer glooien. Niet gek natuurlijk aangezien we richting bergachtig gebied rijden. Uiteindelijk zien we Lago Argentino liggen en spoedig daarna zijn we in El Calafate. De bus wordt opgewacht door mensen van hostels die je vragen bij hen te komen overnachten. Wij hebben al gereserveerd en mogen gratis met de taxi mee naar Nakel Yenu.

We nemen eerst maar eens een douche, trekken onze schoonste kleren aan en nemen de was mee naar het centrum. Anderhalf uur later kunnen we het weer schoon ophalen. In de tussentijd hebben we de hoofdstraat wat verkend, wat informatie ingewonnen en een straf biertje gedronken in een café. In de supermarkt kopen we spullen voor een pasta die we willen maken. Terug in het hostel kijken we naar CNN terwijl we ons tegoed doen aan onze pasta. We maken het niet laat na al dat gereis.

Vrijdag 31 oktober 2008: El Calafate

Eerst maar eens kijken wat er allemaal te doen is in en rondom El Calafate. We hebben een folder van Patagonia Adventure waarin men een meerdaagse trekking naar de beroemde Perito Moreno gletsjer aanbiedt. Dat lijkt ons wel wat. Als we er zijn, blijkt dat men dat al meer dan een jaar niet aanbiedt en dan het een verouderde folder is. Er is wel de mogelijkheid om te kajakken en te mountainbiken en we kiezen ervoor om morgen te gaan mountainbiken. Een echte trekking of een paar mooie losse hikes doen we dan later wel vanuit El Chaltén of in Torres del Paine.

Dan wordt het tijd om Rob te kortwieken. Hij maakt de plaatselijke kapster duidelijk wat er moet gebeuren: "muy corto" en dat gebeurt dan ook met de tondeuse op stand 1. Zo, die kan er weer even tegenaan! Het regent inmiddels en we moeten toch nog even achter de computer, dus we duiken achter de duurste internet van onze reis tot nu toe (2,40 euro per uur). De computers en de verbinding zijn echter prima, dat verzacht het financiële leed.

Na de lunch rusten we uit van deze rustige ochtend. We zetten op een rijtje wat het programma voor de komende twee weken op hoofdlijnen moet worden. Zondag willen we met de bus naar Perito Moreno om dan vanaf de boot de gletsjer te bekijken. Als de winkels om 17 uur weer opengaan, controleren we hoe laat de bussen vertrekken. Er gaan er drie elke ochtend, dat moet wel lukken. Dat wetende, kunnen we met een gerust hart wat gaan drinken. De Irish Coffee is op zich niet zo slecht, maar er zit zo weinig whisky in dat het alsnog een waardeloze bak koffie wordt voor die prijs. Er komen steeds kinderen binnen, soms aan de hand van moeder. Ze komen met een masker op binnen en soms nog wat meer verkleed, want het is Halloween. We wisten niet dat men dat in Argentinië vierde, maar we zien best veel kinderen snoep komen halen in het café. Voor iedereen heeft men wel wat lekkers.

Als we het café zat zijn (dat is duidelijk anders dan zat zijn in het café!) lopen we naar het plaatselijke museum. Van de buitenkant ziet het er licht vervallen en gesloten uit. Als we de voordeur proberen te openen, gaat die onverwacht open. Een aardige mevrouw verwelkomt ons en leidt ons in heel behoorlijk Engels rond in dit knusse museum. Het is het oude gemeentehuis (van lang vervlogen tijden). Het is een allegaartje van gevonden pijlpunten, veel opgezette beesten, een vleugel van een neergestort vliegtuig en foto's van vroeger, waaronder één van het plaatselijke voetbalteam uit 1957. Toch heel aardig om een half uurtje rond te lopen. We steunen het museum met een kleine donatie.

De avond besteden we aan het bekijken van CNN onder het genot van een restant pasta wat niet meer als zodanig herkenbaar is, maar toch heel aardig smaakt.

Zaterdag 1 november: El Calafate

Als we wakker worden en de gordijnen opzij schuiven, zien we een klein laagje sneeuw op de auto's voor het hotel liggen. In de lucht zitten wat stukken blauw, maar als we naar links kijken, zien we dreigende wolken. Om 9 uur gaan we mountainbiken, we zijn benieuwd hoe erg het wordt en of het wel doorgaat. Eerst maar eens goed ontbijten en alle kleding pakken die we wellicht nodig hebben. Dat betekent ook handschoenen en een droog shirt, voor het geval dat...

We melden ons bij Milton, de gids/eigenaar van Patagonia Adventure. Natuurlijk gaan we fietsen, het weer is hier toch onvoorspelbaar. Er gaat nog iemand mee: Seiko (althans, ze sprak het uit als het horlogemerk) uit Tokyo, maar nu al weer tien jaar wonende in New York. Even het zadel op de juiste hoogte zetten, de riempjes van de helm vast en weg zijn we.

Al snel zijn we El Calafate uit. Eerst komen we langs de vakantiewoning van de presidente en passeren we Laguna Nimez waar heel veel vogels zitten. We fietsen oostwaarts langs de onderkant van Lago Argentino. Er wordt hier een nieuwe weg aangelegd en twee keer moeten we van de fiets af en een stukje "klunen" door het mulle zand. Zo af en toe valt er een beetje regen, maar het valt erg mee. Vlak voor we bij het eindpunt zijn na anderhalf uur, valt er echter natte sneeuw uit de lucht dus we komen toch nog wat verkleumd aan.

Het is een houten huis aan de kust van het meer waar we ons kunnen warmen aan de hoog opgestookte kachel en een mok met thee. Het huis is gebouwd naast een rotspartij, Walichu caves waarop enkele duizenden jaren geleden wat tekeningen zijn gemaakt door de toenmalige bewoners. Eerlijk gezegd zijn de meeste tekeningen nauwelijks te zien en weinig indrukwekkend (niveau neefje van drie). Gelukkig is de gids ter plekke enthousiast, knapt het weer zienderogen op en is de natuur er erg mooi.

Opgewarmd verlaten we het pand weer en met een zonnetje en de wind pal tegen fietsen we terug naar El Calafate. Het is dezelfde weg terug maar met een overwegend blauwe lucht ziet het er allemaal toch wat vriendelijker uit. Ongeschonden en droog komen we weer terug bij het startpunt aan. Al met al een geslaagde en sportieve ochtend.

We lunchen en relaxen even in het hostel voor we alvast de buskaartjes voor morgenochtend kopen en onze was afgeven. Ook scoren we nog een ijsje met calafatesmaak. De calafate is een vrucht die lijkt op een bosbes en die is hier nogal beroemd. De smaak is niet erg bijzonder vinden wij. Het verhaal gaat dat als je deze vrucht eet, je altijd weer terug zult komen in Patagonië. We zullen zien.

In het hostel zien we River Plate weer verliezen en we vragen ons af hoe lang Simeone, de coach, nog mag aanblijven. Onze kleding is gewassen (en ongevraagd gedroogd zoals later zal blijken) en we gaan met de schone was in onze tas eten bij Rick's. Er is een buffet met vlees van de bbq en allerlei salades e.d. Het valt behoorlijk tegen eerlijk gezegd. Het is niet superslecht, maar het is het allemaal net niet. De entourage is niet goed, het vlees is wat saai, de salades zijn zo zo. Foute keuze, kan gebeuren.

Zondag 2 november 2008: El Calafate

De CalTur-bus naar Perito Moreno Glacier gaat om 8.30 uur, dus we zijn op tijd ons bed uit deze zondagochtend. Zo'n 70% van de bus is gevuld en we rijden richting de bergen in zuidwestelijke richting. Bij de ingang van het nationaal park betalen we 40 pesos p.p. entree en om 10 uur arriveren we bij de gletsjer. Het is behoorlijk zonnig, dus we hopen op mooie plaatjes. Het water voor de gletsjer is troebel. Dat komt doordat het ijs aan de onderkant van de gletsjer als een soort schuurpapier over de bodem gaat en dus zand en rots in het water deponeert.

Van een afstandje ziet de gletsjer al indrukwekkend uit. Dat belooft wat! De bus zet ons af bij een kade waar een kwartier later een boot vandaan vertrekt. Die vaart tot kort bij de gletsjer en dan kun je helemaal goed zien hoe groot het allemaal is. Het is moeilijk in te schatten, maar de gletsjer moet enkele kilometers breed zijn, soms wel 100 meter hoog en vele kilometers lang. Geen lullig ijsklontje, dat moge duidelijk zijn. De omgeving is ook prachtig, dus met de deels blauwe lucht erbij genoeg reden om veel foto's te maken. Later zoeken we wel de mooiste uit.

Na het bootreisje van een uur, brengt de bus ons een klein stukje verder het park in. Daar kun je de gletsjer meer van de bovenkant bekijken en dat is een machtig gezicht. Regelmatig breken er stukken ijs af en dat maakt nogal wat herrie. Veel mensen staan klaar met hun camera, maar als je wat hoort ben je meestal te laat met klikken. Als er halverwege de middag een groot stuk afbreekt, heeft dat een kettingreactie tot gevolg. Met veel gebulder vallen er nog meer brokstukken naar beneden tot groot genoegen van alle fotografen. Sommige bezienswaardigheden vallen tegen, maar daar hoort Perito Moreno niet bij. Dit is een hele mooie plek om te bezoeken, zeker als het weer een beetje meewerkt.

Als we weer op de busterminal arriveren, regelen we alvast kaartjes voor morgenochtend naar El Chaltén. Er is geen bank of pinautomaat in El Chaltén, dus we slaan ook nog even wat extra cash in voor de komende dagen. We bereiden vanavond ons eigen eten. Onze bloemkool met hamburgers smaakt vele malen beter (en is vele malen goedkoper) dan de maaltijd bij Rick's van gisteravond. We kletsen nog wat met een Duits stel waarvan de pinpas vandaag is ingeslikt en met een Italiaan en een Zuid-Afrikaanse die samen in Sydney wonen en van zweefvliegen houden (volgt u het allemaal nog?) voordat we het tijd vinden om ons bed op te zoeken.

Maandag 3 november: El Calafate - El Chaltén

Als de bus om 8 uur vertrekt, kun je niet teveel treuzelen zo in de ochtend. Fris gewassen werken we dan ook vlot het ontbijt naar binnen en rekenen we de afgelopen vier nachten af. Met volle bepakking (wat zijn we nog altijd blij dat we geen al te grote rugzakken mee hebben genomen) wandelen we in een klein kwartier naar de busterminal. Als onze rugzakken al onderin de bus zitten, worden wij en enkele anderen, verwezen naar een andere bus. Huh? Beide bussen schijnen naar El Chaltén te gaan. Nou ja, het zal wel goed komen.

220 kilometer verder stoppen beide bussen bij het informatiecentrum, net voor El Chaltén. Daar krijgen we uitleg over het nationale park, de wandelpaden en vooral de regels die er gelden. Ze brengen het wel op een leuke manier en in het Engels. Als iedereen van alles op de hoogte is, rijden de bussen het dorpje in. De bushalte is bij Youth Hostel Rancho Grande en omdat we weinig zin hebben om het hele dorp door te lopen, boeken we daar een kamer voor drie nachten.

Als we zijn geïnstalleerd, besluiten we te gaan doen waarvoor we hier gekomen zijn: wandelen. Er is een lange wandeling naar Laguna Torre en wij doen daar het eerste stuk van, een uur heen vooral omhoog en een klein uur terug uiteraard vooral naar beneden. Het is een beetje raar weer. De zon schijnt, maar toch regent het lichtjes. Het waait behoorlijk en het schijnt zo te zijn dat sneeuw van de bergen naar het dorp wordt geblazen en daar als regendruppels terecht komt.

Later in de middag gaat het nog veel harder waaien en regenen. Het is guur weer, maar dan zitten we al weer knus in ons hostel. Ze hebben in het dorp alleen internet via de satelliet en dat is nogal traag. Zwager Gert is vandaag jarig, maar de verbinding is dusdanig beroerd dat we hem niet met Skype kunnen bellen. Zelfs een e-mail verstuurd krijgen is al moeilijk genoeg. We houden het internetten dan ook redelijk snel voor gezien en gaan inkopen doen bij de plaatselijke supermarkt.

De keuze is niet bepaald overweldigend bij deze buurtsuper, maar voldoende om de ingrediënten voor ravioli met groente te verzamelen. Terug naar het hostel stoppen we halverwege als we een bordje "ambachtelijk bier" zien staan (maar dan in het Spaans gelukkig, het is hier nog geen Benidorm...). In een gezellige blokhut drinken we enkele bockbiertjes die goed passen bij het weer buiten. Ook hier weer de nodige Nederlanders, je ziet en hoort ze overal in Argentinië.

De keuken in het hostel is slecht uitgerust. Er slapen hier tientallen mensen en ze hebben maar twee pannen en twee koekenpannen. Het is dus wachten tot we aan de beurt zijn. Gelukkig is dat vrij snel en niet veel later zitten we aan een bord dampende pasta.

Dinsdag 4 november 2008: El Chaltén

De ochtend begint relaxed. We slapen een beetje uit, lezen wat, douchen op ons gemak en ontbijten laat. Het is vrij bewolkt, maar droog en we gaan om 10.15 uur pas op weg naar Fitz Roy. Dat is een berg van 3445 meter hoog. Op zich niet al te hoog, maar het moet een bijzondere berg zijn om te zien.

We komen langs Laguna Capri en genieten van alle mooie uitzichten. Het wordt wel steeds wat kouder en er komt meer wind naarmate we hoger komen. Als we tweeënhalf uur gelopen hebben, komt er natte sneeuw uit de lucht zetten en het waait dusdanig hard dat we besluiten om te draaien. Fitz Roy is met dit weer toch niet te zien. Ondanks het niet al te geweldige weer, is het wel een hele mooie wandeling. Het pad is goed aangegeven. Fout lopen is vrijwel onmogelijk. Soms staan er flinke plassen, maar dan kun je er altijd wel omheen. Ons fototoestel maakt weer overuren.

Halverwege de middag zijn we weer terug in ons hostel en doen we weer lekker rustig aan na al dat gewandel. Brigitte leest een Nicci French-boek "Vang me als ik val" uit (Rob heeft hem al gelezen) en wisselt hem in het hostel voor een boek van Richard North Patterson. Nooit van gehoord, hopelijk is het wat. We gaan weer voor een bockbiertje en een empanada bij een tentje verderop in de straat. Alleen de empanadas zijn al voldoende reden om naar deze blokhut te gaan. Brigitte waardeert met name de popcorn die men steeds bijvult. Rob is niet zo'n popcornfan.

Terug in het hostel is er geen tv, "want het is bewolkt" dus we kunnen niet op CNN volgen wie de verkiezingen wint. Morgen maar kijken of we te weten kunnen komen wie de nieuwe wereldleider wordt. We gokken en hopen op Obama.

Woensdag 5 november 2008: El Chaltén

Als we het restaurantgedeelte van het hostel in gaan, staat de tv al op een Argentijnse zender. Het is gelijk duidelijk dat  Obama gewonnen heeft. Daar zijn we content mee, de toekomst moet uitwijzen of deze tevredenheid terecht is. We verwachten dat met name de buitenlandse politiek zal veranderen. Amerika heeft momenteel een bijzonder slecht imago in de wereld. Hopelijk slaagt men erin dat te veranderen door hun daden. Maar eens kijken of de Democraten daar beter in zijn dan de Republikeinen de afgelopen acht jaar.

Al om 8.00 uur gaan we wandelend op weg naar Laguna Torre. Het is strakblauw, er is geen geen wolkje te zien. We volgen grotendeels Rio Fitz Roy, een snelstromend riviertje. Het is in het begin dezelfde route als eergisteren, maar met een blauwe lucht is het toch heel anders. De bergen met hun witte toppen komen veel beter uit op de foto's en ze zijn ook allemaal te zien! Maandagmiddag bleef een deel van hen verscholen achter de wolken.

Het is eerst nog rustig op het pad en we zien wat konijnen (of zijn het hazen? Die twee kunnen we slecht uit elkaar houden). Zo nu en dan komen we wat mensen tegen die de nacht hebben doorgebracht op camping De Agostini. Die zullen het niet warm gehad hebben met zo'n heldere nacht. Op sommige plassen ligt ook nu nog ijs. Ons doel is Laguna Torre en na een kleine drie uur lopen, staan we aan de rand van dit meertje. Er drijven stukken ijs rond, afkomstig van een gletsjer die er direct achter ligt. We eten er wat. Niet vervelend met zo'n achtergrond. De weg terug is vrijwel identiek aan de heenweg, maar je bekijkt het weer eens vanuit een ander perspectief.

Als we nog vroeg in de middag terug zijn, pakken we onze leesboeken maar weer terwijl onze benen rust krijgen. Rob zit midden in de ontknoping van het boek The Intruders van Michael Marshall Smith. Het is vandaag onbewolkt en dus doet internet het vandaag best goed. We brengen het thuisfront weer helemaal op de hoogte via MSN voordat we voor de laatste keer een biertje gaan drinken bij "de blokhut". Ze kennen ons inmiddels al een beetje. We bakken alvast een omelet, zodat we morgenochtend wat op brood hebben. De rest van de avond kletsen en lezen we nog wat voordat we als een blok in slaap vallen.

Donderdag 6 november 2008: El Chaltén - El Calafate

Om van El Chaltén naar Puerto Natales (Chili) te komen, moet je eerst weer naar El Calafate. We kunnen daar mooi de was laten doen, onze website bijwerken en kaartjes kopen voor de busreis morgenochtend naar Puerto Natales. Misschien kunnen we wel weer in hetzelfde hostel slapen als de vorige keer.

Bij busmaatschappij Cootra scoren we twee kaartjes voor morgenochtend. De was geven we weer af bij wasserette Lava Andina waar we goede ervaringen mee hebben (snel en goed). We wandelen naar het hostel waar we de vorige keer ook zaten en er is nog een tweepersoonskamer beschikbaar. Het loopt lekker soepel vanmiddag, dat is prettig! De uren erna besteden we op internet en de website is uiteindelijk weer helemaal bij qua teksten en foto's.

We slaan spullen voor de avondmaaltijd in en kletsen wat met een Engelse die nu nog even vakantie viert en uiteindelijk in Sydney eindigt en gaat wonen. Op CNN gaat het, ook nu na de verkiezingen, alleen maar over Obama. Er is eigenlijk vrij weinig nieuws op CNN te zien, want alles wordt echt elk uur herhaald. je wordt onpasselijk van de geliktheid van programma's als "The situation room" en "Anderson Cooper 360" om maar niet te spreken van "CNN's hero of the year". En als blijkt dat de running mate van John McCain niet schijnt te weten dat Afrika een continent is en Zuid-Afrika een land, zijn er gelijk drie SENIOR (ze hebben nooit juniors) political analists die er iets van moeten vinden. Maar ja, je krijgt in ieder geval nog iets van de wereld mee (Dow Jones weer ruim 400 punten in de min) en het is altijd nog beter dan al die Spaanstalige zenders.

Het waait behoorlijk als we de was weer ophalen. Het waait hier nogal vaak hard in Patagonië. Er zijn hier dan ook nauwelijks bomen, die redden het niet met de wind en de droogte. Overdag gaat het vaak nog wel, maar in de avond neemt de wind dan weer toe. Het is maar dat je het weet.

Na het avondeten babbelen we nog even met een moeilijk te verstane Ierse en we lezen alvast in de Rough Guide Chile ter voorbereiding op morgen.

Vrijdag 7 november 2008: El Calafate - Puerto Natales (Chili)

Hasta luego Argentinië, hola Chili! Na meer dan een maand Argentinië is het tijd geworden voor Chili. Een busreis van vijf uur brengt ons naar Puerto Natales. Alles loopt soepeltjes totdat we bij de grens komen. Eerst moeten we een exit-stempel halen aan de Argentijnse kant. Er is nog een andere bus vanuit Chili voor ons gearriveerd. Voordat zo'n honderd mensen voor ons een stempel hebben, zijn we twee uur verder! Wel grappig is dat we Dee en Ivan weer tegen komen, dit keer zeer waarschijnlijk toch echt voor de laatste keer tijdens onze reis.

Vanuit Argentinië gingen wij naar Chili.

Ideeën voor Argentinië

• Een voetbalwedstrijd bekijken van River Plate
• Een polowedstrijd bijwonen
• De Iguazu watervallen
• Tango dansen (bekijken..)
• Vuurland (Tierra del Fuego)
• Uitwaaien op de pampa's
• Fossielen bekijken in Park Ischigualasto